Στο Παρίσι εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε αποδεχτεί μοιρολατρικά την ηγεμονία της μιας και μοναδικής κοινότητας. Αλλού οι Ελληνες, για να μην τρώγονται, έχουν βρει τη λύση έχοντας και δυό και τρεις κοινότητες.
Εδώ, αν δεν γουστάρεις για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, αυτούς που είναι στην κοινότητα, δεν έχεις παρά να το βουλώσεις και να κάτσεις σπίτι σου. Εμείς κάνουμε κουμάντο και όποιου του αρέσει.
Ανέκαθεν, το προεδρείο της κοινότητας και οι πέριξ αυτού, μετά μεγάλης προσοχής φρόντισαν να έχουν καλές σχέσεις με τους πάντες. Ιδιαίτερα με τις "αρχές": Πρέσβεις, πρόξενους, παπάδες. Οι λόγοι είναι προφανείς. Οχι μόνο παίζουν έτσι, το ρόλο της γλάστρας του βασιλικού (γιορτές, δεξιώσεις κλπ), αλλά κάνουν και τις γνωριμίες τους. Γνωριμίες που εξαργυρώνονται σε διαρκή βάση. Είναι μαζί και η άκρατη ματαιοδοξία («εδώ στη φωτογραφία είμαι με τον Πρόξενο»), δένει το γλυκό! Γι'αυτό ακριβώς το λόγο όμως, είναι που δεν μπορούν να διεκδικήσουν, ποτέ τίποτα. Δεν γίνεται να έρθουν σε σύγκρουση, μ'αυτούς που θέλουν να τάχουν καλά! Ετσι όμως κι εμείς, τίποτε δεν μπορούμε να περιμένουμε από δαυτούς! Δείτε για παράδειγμα το θέμα του σχολείου και πώς, ενώ θάπρεπε νάναι αφεντικά - το προβλέπει εξάλλου ο νόμος - τούς τρέχει ο κάθε δικτατορίσκος της Αθήνας. Γιατί δεν τολμούν να σηκώσουν κεφάλι.
Αμα τώρα περιμένεις να βρεις και συ στην κοινότητα, ένα χώρο στο Παρίσι, να υπάρξεις σαν Ελληνας, να μιλήσεις με δυο πατριώτες, να πιεις ένα καφέ, μάλλον λάθος πόρτα χτύπησες. Δεν ευκαιρούνε οι προύχοντες, ν'ασχοληθούνε με τέτοια!
Επαψα να είμαι μέλος της κοινότητας του Παρισιού απο το '96, αν θυμάμαι καλά. Δεν έχω σημαντικό πρόβλημα με τους ανθρώπους που είναι μέσα. Αλλά να βρε παιδί μου, δεν ταιριάζουμε. Κι αν δεν ταιριάζουμε, δεν συμπεθεριάζουμε.
Γιατί να μην υπάρχουν κι άλλες κοινότητες, να μπορώ και 'γω να πηγαίνω και να συναντώ δυό ανθρώπους που να μπορώ ν'αλλάζω δυό κουβέντες;
- Και τι σε πειράζει να είσαι μέλος, κι'ας μην πηγαίνεις; θα μου πείτε.
Σίγουρα δεν είναι για τα λεφτά. Παρόλο που υπάρχουν αφελείς που πιστεύουν ότι οι της κοινότητας πλούτισαν από τις συνδρομές που βάζουν στην τσέπη, ή έστω ότι καλοπερνάνε με τα λεφτά του κοσμάκη, δεν είναι αυτό. Εξ'άλλου, αρκεί ο απλούστερος λογαριασμός. 1000 μέλη Χ 15€ = 15.000€. Το ποσό είναι αστείο για να φτάνει για ρεμούλα. Α, ναι, ξέχασα, βάζουν στο χέρι και το λεφτά που στέλνει το υπουργείο για τα σχολεία. Υπάρχουν πονηροί που μπουρ-μπουρ-μπουρ, όλη την ώρα σκάβουν. Και υπάρχουν και οι αφελείς λοιπόν που τα πιστεύουν αυτά, έτσι, ατσεκάριστα. Οπως πιστεύουν, έτσι, ατσεκάριστα και ό,τιδήποτε φτάσει στο αυτί τους. Και τα διαδίδουν κι από πάνω, σε άλλους αφελέστερους, και πάει σκοινί-κορδόνι!
Αυτό λοιπόν που μ'ενοχλεί, και που δεν είναι καινούργιο, είναι η αποκλειστικότητα που θέλουν σώνει και καλά να έχουν στα πάντα. Δεν είναι καινούργιο. Από το '76 που είμαι στην κοινότητα και επί Ζήζηκα ακόμα, το ίδιο ένοιωθα. Βέβαια τότε υπήρχε λαός στην κοινότητα και κατά συνέπεια και περισσότερος χώρος. Αλλά άνετα δεν ένοιωσα ποτέ! Ελειψα για λίγο. Αργότερα, γυρίζοντας, έπεσα στον κυρ-Σπύρο. Αξιος και απίθανα πρόθυμος άνθρωπος. Αλλά περιττό να του προτείνεις να δώσεις κάνα χεράκι. «Δεν χρειάζεται». Νοιώθεις ή όχι ουστ;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή αυτή: έχουν ετοιμάσει κάποια εκδήλωση και πηγαίνω με τη γυναίκα μου. Καθόμαστε κάπου, όταν ξαφνικά έρχεται η … - φαντάζεστε ποια - και μας λέει με τόνο αυστηρό: «μην κάθεστε εδώ, περιμένουμε κόσμο!». Δηλαδή εμείς δεν είμαστε κόσμος, είμαστε κλοσάρ! Δηλαδή εμάς δεν μας περιμέναν, ήρθαμε απρόσκλητοι! Το μυστικό ήταν σίγουρα ότι είμασταν νέοι και όχι κουστουμαρισμένοι. Αλλα να με συμπαθάτε, μια τέτοια κοινότητα εμένα, δεν με ενδιαφέρει!
Σήμερα τα πράματα έχουν πολύ αλλάξει. Προς το χειρότερο. Το νιετ δεν είναι μόνο μέσα στην κοινότητα, αλλά και σ'όλο το χώρο της παροικίας. Κάτι η αδιαφορία και η μαλθακότητα των υπόλοιπων φορέων (ξέρετε να υπάρχουν πολλοί σύλλογοι Ελλήνων σε λειτουργία σήμερα;), κάτι η ανασφάλεια των κοινοτικών ότι θα χάσουν την πρωτιά, έχουμε φτάσει στην απόλυτη νέκρα. Διακατέχονται από μια μόνιμη παράνοια, ότι τους υπονομεύουν τις θέσεις. Οτι αν πας να κουνηθείς, είναι γιατί κάτι πονηρό έχεις στο νου σου. Τι σας υπονομεύουνε μωρέ; Σιγά το προεδριλίκι και σιγά τις σπουδαίες θεσάρες, όλοι σας εκεί μέσα. Μ'αυτά γεμίζετε τις ζωές σας; Ενας σύλλογος είναι η κοινότητα και τίποτε παραπάνω!
Απόλυτη ηγεμονία, λοιπόν. Εχουμε φτάσει στο σημείο, άμα θες να κάνεις κάτι, αλλά δεν το εγκρίνει η κοινότητα, να μην έχεις καμιά ελπίδα να γίνει. Εξ'αλλου, «τι θέλεις και ανακατεύεσαι», σου λένε, «γι'αυτά υπάρχει η κοινότητα». (βλέπε και την περιπέτειά μου με το σύλλογο γονέων). Ελα όμως που η κοινότητα δεν κάνει και πάρα πολλά πράγματα. Και το κυριότερο, όχι του γούστου μου.
Ας μην τρέξουν να μου πουν, «δεν ήρθες ποτέ να βοηθήσεις». Δεν είναι αλήθεια. Ας μην τρέξουν να μου πουν, «τι θέλεις να κάνουμε, δυο άνθρωποι είμαστε όλοι κι'όλοι, τι να πρωτοπρολάβουμε;». Πρόβλημά, σας. Αφήστε και κανέναν άλλο. Ας μην τρέξουν να μου πουν, «ναι δεν πήγε πολύ καλά η εκδήλωση, αλλά δεν είμαστε ειδικοί». Δεν ακούτε ποτέ τι σας λένε οι γύρω! Ας μην τρέξουν να μου πουν, «έχουμε πολλά εσωτερικά προβλήματα». Δεν με ενδιαφέρει. Και τη βρίσκω και ηλίθια δικαιολογία.
Ναι, υπάρχει το σχολείο. Το σχολείο υπάρχει μόνο επειδή σκίζεται η κοινότητα γιαυτό. Δηλαδή τι κοινότητα, δυο άτομα μόνο. Αν αυτοί δεν έτρεχαν, σχολείο δεν θα υπήρχε! Το ελληνικό κράτος πληρώνει μεν τους δασκάλους, αλλά αυτό δεν είναι το μεγάλο μέρος της δουλειάς (δες την άποψή μου γι'αυτό, εδώ ). Η βαριά δουλειά είναι αυτή της κοινότητας. Αν και τελευταία έχουν αρχίσει και χάνουν τα πετάλια, λίγο. Δεν παραπονιέμαι. Εχω τρία παιδιά σ'αυτό το σχολείο. Αλλά εδώ συζητάμε για την κοινότητα. Που έχει ρίξει τα τελευταία χρόνια, όλο το βάρος της δουλειάς της στο σχολείο. Αλλά δεν μπορεί να είναι όλη η κοινότητα, το σχολείο. Το σχολείο είναι καλό και απαραίτητο, αλλά δεν φτάνει!
Τι θέλω από μια κοινότητα:
Ενα χώρο συνάντησης για κουβεντούλα, καφεδάκι και τέτοια. Αυτή η κοινότητα το έχει; ΟΧΙ!
Να με φέρνει σε επαφή με άλλους Ελληνες, να μπορώ ν'ανοίγω τον κύκλο μου. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να έχουμε γιορτούλες, απλές, μικρές, καθημερινές, για μας και τα παιδιά. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να κάνουμε εκδρομούλες, βόλτες, να τρίβονται μεταξύ τους τα παιδιά - έτσι θα γίνουν ελληνάκια. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να κάνουμε και μικρογκρουπάκια για τραγούδι και κέφι. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να βλέπουμε και καμιά ταινιούλα του 60, έτσι στα πρόχειρα, όχι εκδηλώσεις με κουστούμια και τέτοια. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να έχουμε ένα εντυπάκι ανοιχτό σε όλους που να δείχνει ότι υπάρχει ζωή - όχι αυτό το πράμα, το "Δελτίο". Κι'ένα σιτάκι ιντερνέτ. Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Να λέω τη γνώμη μου και τις ιδέες μου και να με ακούνε, όχι να μου λένε «μην ανακατεύεσαι». Αυτή η κοινότητα το κάνει; ΟΧΙ!
Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα απλά πράγματα, λείπουν από την κοινότητα! Παρ'όλα αυτά, αυτή η κοινότητα θέλει να λέει ότι εκπροσωπεί τους Ελληνες του Παρισιού! Ποιό είναι το έργο; Ποιές είναι οι κατακτήσεις; Ποιά είναι η συμβολή της στην καθημερινή ζωή μας; ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Δεν λέω ότι δεν κάνουν τίποτα! Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο! Απλά βρίσκω ότι δεν κάνουν αυτά που πρέπει. Και κάνουν και πολλά λάθη. Και μερικές ματσαράγκες.
Σχετικά με τις εκδηλώσεις: η λογική μου είναι ότι, εφόσον θέλω να πηγαίνω σε εκδηλώσεις, πρέπει να γίνονται εκδηλώσεις. Αλλά για να μπορούν να γίνονται και να συνεχίσουν να γίνονται, πρέπει να έχουν επιτυχία. Και ένα από τα βασικότερα συστατικά της επιτυχίας, είναι η μαζικότητα. Αρα, για να μπορώ να γκρινιάζω, πρέπει όταν γίνονται να τις υποστηρίζω. Δεν μπορώ να λέω "δεν γίνεται τίποτε" και όταν γίνεται κάτι, να μην πηγαίνω! Οσο για τις εκδηλώσεις της κοινότητας, παρ'όλο που βρίσκω ότι οι περισσότερες είναι εγγύηση για βαριά χασμουρητά, δεν τις σαμποτάρω. Οταν είναι κάπως ενδιαφέρουσες, πηγαίνω. Και συχνά και τα παιδιά μου. Ετσι συμβάλλω στη μαζικότητα της εκδήλωσής τους (είμαι κι εγώ κόσμος) κι αυτοί έχουν την ικανοποίηση ότι "ήρθε κόσμος". Κι'αυτό τους δίνει κουράγιο για τη συνέχεια. Που λέμε, βάστα με να σε βαστώ…
Από την άλλη όμως, δεν συμφωνώ να με εκπροσωπούν από 'δω κι από 'κει και μάλιστα αποκλειστικά. Κινούνται χωρίς να λογαριάζουν τον κόσμο τους. Τους θεωρούν… κομπάρσους. Παίρνουν αποφάσεις στα πεταχτά. Και πολλές φορές κάνουν ν'αμπορτε-κουά! Είναι το απλό, κλασσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο της αλαζονείας της εξουσίας. Που όσο κι αν φαίνεται αστείο, χτυπάει ακόμα και προεδρεία συλλόγων δέκα ατόμων (μυστήριο ζώο, ο άνθρωπος)! Γι'αυτό και 'γω λοιπόν δεν συμφωνώ να με εκπροσωπούν. Και δεν τους "υπογράφω λεύκη επιταγή". Και ο καλύτερος τρόπος που έχω βρει, είναι να μην είμαι μέλος στο σύλλογό τους. Αυτή είναι η λογική μου, αυτή είναι και η μέθοδός μου. Δεν είμαι καθόλου οπαδός της λογικής, "ν'αλλάξουμε τα πράγματα από μέσα". Ετσι δεν αλλάζει τίποτα.
Οταν λοιπόν, διαφωνώ με κάποιο χειρισμό τους και φτάνω να πω «και ποιοί είστε εσείς», γυρνούν και μου κολλάνε στη μούρη μια λίστα χίλια μέλη. Οταν όμως κι'άλλοι σκεφτούν με τον ίδιο τρόπο και ακολουθήσουν τη μέθοδό μου, αυτός ο αριθμός στη λίστα, θα μειωθεί σημαντικά. Τότε το «ποιοί είστε εσείς» μου, θα έχει μεγαλύτερο βάρος. Και ίσως τότε ν'ακουν και την άποψή μου. Και όχι μόνο τη δική μου, αλλά και όλου του "κόσμου". Και τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά.
