Μια ματιά στο ημερολόγιο σήμερα και είδα ότι είναι του Ακάκιου. Αγνωστο θα μού ήταν το όνομα - ποτέ στη ζωή μου δεν συνάντησα κάποιον να τον λένε έτσι - αν δεν ήταν αυτή η αθάνατη διαφήμιση:
Ακάκιε, μην ξεχάσεις, τα μακαρόνια να είναι Μίσκο!
Στο ραδιόφωνο ακουγόταν συχνά, μετά βγήκε και για ένα φεγγάρι και στο σινεμά. Αλλά αυτό που μού έμεινε πιο πολύ στο νου, ήταν η ρεκλάμα στα βαγόνια του ηλεκτρικού. Δεν είχα συχνά πιτσιρικάς την ευκαιρία να μπαίνω στον ηλεκτρικό και γιαυτό, όταν συνέβαινε, ήταν γεγονός. Και το χάζι στις διαφημίσεις, μεγαλείο!
Ο Ακάκιος - καλόγερος - να φεύγει προς την πόλη για προμήθειες, πάνω στο γαϊδούρι, το όλον σε κίτρινο φόντο.
Η η άλλη με το τραινάκι που πήγαινε στην Κηφισιά, στου Καλαμπόκα. Ηταν κι εκείνη της Χρωτέξ, "ξεκινώντας το πρωί, το βράδυ είναι έτοιμο" (το σπίτι βαμένο).
Ρεκλάμες που ζούσαν χρόνια στα τοιχώματα των βαγονιών. Μόνιμο ντεκόρ και στις παιδικές μας μνήμες.
