Πήγαινα τη μικρή μου στο Ελληνικό Σχολείο, όταν έπεσε στο ράδιο το Historia De Un Amor. Από τις δεκάδες εκτελέσεις που έχουμε τόσα χρόνια ακούσει, έκανε η τύχη και μούρθε στο νου αυτή των Αδελφών Κατσάμπα. Τι θυμάται ο άνθρωπος! Αρχισα να γελάω μόνος μου. Η μικρή ξαφνιάστηκε! "Μπαμπά;" Τι να τής εξηγήσω;
Τούς θυμόσαστε; Ηταν τότε με την ασπρόμαυρη ΤιΒί της μαυρόμαυρης εποχής. Και δεν περνούσε βράδυ να μην είναι στο γυαλί! Πότε στον Ομηρο Αθηναίο, πότε στον Οικονομίδη, στο Φρέντυ Γερμανό, όπου κόλλαγε τραγούδι, μέσα κι αυτοί!
Θυμάμαι και το εφφέ τους. Το ατέλειωτο αϊ-αϊ-αϊ-άααααααα! που τράβαγε για κανένα δεκάλεπτο ο μικρότερος. Αν και φώναζε από μακρυά ότι έκλεβε στο play back, κι'έπερνε κρυφές ανάσες!
Μη μού πείτε, είχε και τις πλάκες της η "επταετία"! Με τα τσάμικά της και τα Πασχαλινά Αυγά! Αυτά για τους παλαιότερους. Οσοι και όσες γεννήθηκαν το '73 ή πιο μετά, απλά… έχασαν!
