Η μοίρα μου, παρόλα αυτά, βρίσκεται στα χέρια σου!
Κι ας κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις!

Πριν λίγο πέρασα από το μαγαζί του φίλου μου του oistrου. Το πιο κουλτουριάρικο ρεστωράν και στέκι μου.

Σήμερα στο μενού, Οδυσσέας Ελύτης. Η ομιλία του, την ημέρα της απονομής του Νόμπελ του.

Η ομιλία κλείνει με μια φράση που μοιάζει δυνατή. Φράση απ'αυτές που φτιάχνονται και λέγονται στοχεύοντας συγκεκριμένους αποδέκτες και από το βάρος τους καταλήγουν να μείνουν στην ιστορία.

"...η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας"

Κι ο oistros γοητεύεται. Τόσο που την προβάλει σαν κεντρική φράση της ομιλίας του Ελύτη! Τόσο που την κάνει και τίτλο του post!

Εγώ βρίσκω ότι είναι μια από τις άπειρες ωραίες αλλά κούφιες φράσεις, που υπάρχουν έτσι, για να υπάρχουν. Που ακούγονται συχνά και που, παρ'όλη την καλή πρόθεση των δημιουργών τους, πόρρω απέχουν της πραγματικότητας.

Η ζωή μου είναι στα χέρια μου! Από τα μεγαλύτερα παραμύθια που έχουν προσπαθήσει, χρόνια τώρα, να με κάνουν να πιστέψω. Η ζωή μου δεν μού ανήκει. Η ζωή μου εξαρτάται απ'αυτόν που είναι άμεσα ή έμμεσα, απέναντί μου. Η ζωή μου, δεν είναι στα χέρια μου!

Πες μου...

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν γυρίζω από τη βόλτα με τα παιδιά μου και σύ μεθυσμένος οδηγός, πέφτεις επάνω μου και με στέλνεις στο διάολο;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν κλέβεις στα σίδερα και με το γερό σεισμό, με πλακώνει το τραπουλόχαρτο που μού πούλησες για σπίτι;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν έρχομαι στο νοσοκομείο σου να με σώσεις και μού βάζεις το AIDS στις φλέβες;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν κυνηγάς τις γκομενίτσες στο κατάστρωμα και πετάς το παπόρι στις ξέρες;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν με πας διακοπές με πιλότους που δεν έχουν ιδέα από αεροπλάνο και με μαζεύουν απ'τον πάτο της θάλασσας;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν ποτίζεις το χωράφι σου δηλητήριο και βγαίνει όλο μες το πηγάδι μου;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν σού φωνάζω να μην αφήσουμε να γίνει δίπλα στα σπίτια μας το χημικό εργοστάσιο και συ τρέχεις να δεις πόσα θα πάρεις για το χωράφι που θα τούς πουλήσεις;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν πηγαίνω σα μαλάκας στη δουλεία μου κι έρχεσαι και με κάνεις φιλέτα διακόσμηση στους τοίχους, για να με πείσεις ότι ο θεός σου είναι καλύτερος;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν έχεις ένα ρημάδι σαράβαλο που φτύνει θάνατο στα μούτρα μου, κάθε φορά που είμαι πίσω σου στο φανάρι;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν στην απεργία για να μην μάς πιουν όλο το αίμα, εσύ πας το δικό σου μπαϊράκι, νομίζοντας, αρχιηλίθιε, ότι θα σε ανταμείψει γι αυτό τ'αφεντικό;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν έρχομαι να ζητιανέψω δουλειά στο βρωμομάγαζό σου και συ πας στην καφετζού για να σού πει αν σού κάνω;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν έρχομαι να ζητιανέψω δουλειά γιατί έχω παιδιά να ζήσω και συ με πετάς στο δρόμο, έτσι γιατί δεν σού γούσταρε η φάτσα μου;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν ανοίγω το γυαλί να δω τι έγινε και συ μού αραδιάζεις τις παπάρες που σούπανε να πεις;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν με βάζεις στο σχολιό να σταυροκοπιέμαι, γιατί έτσι σού αρέσει;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν με σκοτώνεις με τις πέτρες γιατί αγάπησα έναν ίδιο μου;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν ψήφισες, ό,τι ψήφισες, και θα το κάνεις ξανά και ξανά και ξανά, όταν έχω χτικιάσει πια να σού εξηγώ ότι είναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ και οι απ'εδώ και οι απέναντι και μηδενός εξαιρουμένου, καθίκια, κλεφταράδες, ψεύτες και μαφιόζοι;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν με στέλνεις να σκοτώσω τον καρντάση μου, για ένα παλοχώραφο; Που ούτε γι αυτό το παλιοχώραφο δεν είναι στην πραγματικότητα, αλλά πού να σού εξηγώ τώρα;

Είναι στα χέρια μου η ζωή μου όταν, ακόμα κι αν πιστέψω ότι είναι στα χέρια μου, θα μπεις στη μέση εμπόδιο, για να μού το χαλάσεις;

Συνάνθρωπέ μου ηλίθιε. είσαι αφέντης της ζωής μου! Όσο κι' αν υποκριτικά κάνεις ότι δεν το ξέρεις. Είσαι ο αφέντης της ζωής μου και ο υπεύθυνος για όσα τραβάάω!
Αντε τώρα, γύρνα πλευρό και κοιμήσου ήσυχα! Τον ύπνο του δικαίου!


 


Ἐν ἀρχῄ ἤν τό Χάος…


Ο άλλος λέει ότι τα UFO
είναι οι πανάρχαιοι Ελληνες
που γυρίζουν από τα διαπλανητικά τους ταξίδια…

 

…καί ἐγένετο blog!