Μόλις πέρασα από το blog της Χρύσας και μίλαγε για τη λίμνη του Καϊάφα. Την εμπειρία της από μια σύντομη εκδρομή εκεί.
Και μού ξύπνησε αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν μπορώ να μην σάς τα πω. Τόσο έντονες εικόνες αν και λειψές, από τη διακεκομμένη λειτουργία της μνήμης.
Είμαστε γύρω στο '60. Μια ιατρική συμβουλή, στέλνει τον γέρο παππού μου στα λουτρά για θεραπεία. Ισως επειδή η Αιδηψός γεμίζει κυρίες με το κους-κους και το κουμ-καν, ίσως γιατί κάτι τον τραβάει κοντά στο χωριό, που γενιές πριν, μοιάζει να είναι η καταγωγή του, η απόφαση είναι: Καϊάφας. Θα πάω μαζί!
Η Οτομοτρίς του ΣΠΑΠ αφήνει τον σταθμό Πελοποννήσου. Εκείνα τα τραίνα τα "εξπρές", με τις αεροδυναμικές γραμμές και τον τεράστιο προβολέα στο κούτελο. Η παιδική μου φαντασία βλέπει στις περιπέτειες του ταξιδιού, ήρωες του Ιούλιου Βερν.
Δεν έχω την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω τι ώρα της ημέρας φεύγουμε. Θυμάμαι μόνο, χρυσοκίτρινο, τα χωράφια με τα ξεραμένα σπαρτά. Το άπειρο φως. Και τον πονοκέφαλο που φέρνει η ζέστη, σ'ένα κλασικό ελληνικό κατακαλόκαιρο.
Ο σταθμός στου Καϊάφα είναι μέσα στους ευκάλυπτους. Παράδεισος. Μεγάλωσα κάτω από ένα γιγαντιαίο ευκάλυπτο και έχω για πάντα δέσει τις αισθήσεις μου μ'αυτό το μαγικό δέντρο.
Κάτι κουλούρια θυμάμαι, προφανώς θα έφαγα κανένα.
Ενα μακρύ ξύλινο γεφυράκι, καταλήγει σ'ένα πλάτωμα, στη μέση της λίμνης. Το ξενοδοχείο. Ενα δίπατο μεγάλο κτήριο, σαν αυτά που έχει στο κέντρο της Αθήνας. Με μια μεγάλη αίθουσα-ρεστωράν. Και πολλά τραπέζια, έξω, στο προαύλιο. Για το βραδυνό.
Μια βάρκα παίρνει τους πελάτες και τούς πάει απέναντι, στα λουτρά. Δεν έχω ιδέα τι κάνουν εκεί. Ποτέ δεν μού εξήγησε ο παππούς. Δεν έχω όμως και την παραμικρή μνήμη για το τι κάνω εγώ, όση ώρα εκείνος λείπει. Δεν αποκλείεται να πέρναγα ώρες, πάνω στο ξύλινο γεφυράκι, χαζεύοντας τις δεκάδες νεροχελώνες που κολυμπούν από κάτω. Είναι τόσο καθαρές αυτές οι εικόνες!
Κάποτε έχει και μπάνιο στη θάλασσα. Περνάω το γεφυράκι, διασχίζω τη δημοσιά, τις γραμμές του τραίνου και... ΟΥΑΑΑΟΥ!!! Η πιο μεγάλη αμμουδιά του Πλανήτη! Οπου φτάνει το μάτι μου, κι ακόμα παραπέρα. Σίγουρα πιάνει από την Αλβανία μέχρι την Αίγυπτο! Και πλάτος πάνω από 100 μέτρα. Με θίνες και σπάρτα. Οπως στις ταινίες. Αλήθεια, μήπως τις γυρίζουν εδώ;
Στο νερό. Παράξενη θάλασσα. Μπαίνω κανονικά, μετά από λίγα μέτρα βαθαίνει. Απατα. Προχωράω λίγο ακόμα και ξανά ρηχά. Κι ακόμη πιο ρηχά. Σε λίγο το νερό, μού φτάνει στο γόνατο. Συνεχίζω και τότε αρχίζει να βαθαίνει στα σοβαρά. Ολο και πιο βαθιά. Αρκεί. Γυρνάμε. Χρόνια αργότερα μαθαίνω ότι πιο πέρα βαθαίνει πολύ. Πάρα πολύ. Πάνω από 5.000 μέτρα. Το πιο βαθύ σημείο στη Μεσόγειο!
Μια βενζίνα μάς πάει στην άλλη πλευρά της λίμνης. Λίγο πιο κάτω είναι η Ζαχάρω. Κάποιο πανηγύρι και πολλά χρωματιστά φώτα. Σκέψου πόσο θα συζητιότανε ανάμεσα στους θαμώνες, που μούχει μείνει από τότε χαραγμένο στο μυαλό: η Ζαχάρω είναι ξακουστή για τις ντομάτες της!
Τι έκανα τις 2-3 βδομάδες εκεί, πώς γέμιζα την ώρα μου, τι καταλάβαινα από τις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις του παππού. Ιδέα δεν έχω. Μόνο αυτές οι εικόνες.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε 3-4 φορές ακόμα, τις επόμενες χρονιές. Ιδιο κι απαράλλαχτο. Και οι αναμνήσεις μου, αυτές οι λίγες εικόνες. Το '66 δεν πήγαμε. Ο παππούς αποφάσισε να πάει να ζήσει σ'άλλο κόσμο. Ημουν και 'γω πια, δέκα χρονώ μαντράχαλος.
Χρόνια πολλά μετά, γυρνώντας με τα παιδιά απ'τη Φοινικούντα, έκανα μια στάση στου Καϊάφα. Θλίψη. Η λίμνη θολή, βουρκάδι. Χελώνες πουθενά. Τα λουτρά απέναντι, μακρυά, σιδεριές σκουριασμένες, γκρεμισμένες. Και το ξενοδοχείο, εγκατελειμμένο και άδειο. Ενα χαλατό. Μόνο μερικές σκηνές εδώ και κει, στην πασαρέλα και στον κλειστό σταθμό από πίσω. Και σκουπίδια. Πολλά σκουπίδια. Σουβενίρ αφημένα από τους σύγχρονους παραθεριστές.
Η λίμνη του Καϊάφα. Τέλος.
