Δευτέρα του Πάσχα περνάει την πύλη του στρατόπεδου στο Ναύπλιο. Κατάταξη. Βασική εκπαίδευση. Δυο τρείς φορές, κάνε βίδες το σαράβαλο τουφέκι σου και ξαναφτιάχτο (20 δευτερόλεπτα), μια πεζοπορία στο πεδίο βολής με μια ριπή στο βρόντο, έτοιμος. Μάχημος. Δυο μήνες δεν περνάνε εύκολα με τόσο λίγο πρόγραμμα. Ακόμα και οι αγγαρείες φαίνονται διασκέδαση. Κάτι να κάνει.
Θες οι σπουδές, θες η ηλικία, παππού τον φωνάζουν όλοι στο λόχο, δεν θα φύγει με τους άλλους για μονάδα. Λουτράκι. Για να εμπαιδώσει και να πάρει βαθμό. Ενα πάρκο με κάτι σύρματα και κάτι λάκκους είναι η μόνη διασκέδαση. Εχει κι αδρεναλίνη το πράμα. Μια σκουριασμένη ταμπέλα γράφει "Ναρκοπέδιον". Ντίσνεϋλαντ. Η μόνη διασκέδαση είναι η σκοπιά στο φυλάκιο του ισθμού. Να βλέπει τα καραβάκια να περνάνε.
Κάθε πρωί, η ίδια μονοτονία. Οταν χτυπάει το εγερτήριο, εκείνος κιόλας κόβει βόλτες στο προαύλιο. Ιεροτελεστία που η ακρίβειά της κάνει την ανία ακόμα μεγαλύτερη. Ενα τσάι απ'το βαρέλι κι ενα κομμάτι ξερό ψωμί. Ετσι κι αλλιώς, δεν χρειάζεται παραπάνω τούτο το κορμί για να συντηρηθεί. Η απραξία είναι οικονομία καύσιμης ύλης. Οι ερημίτες στον Αθω επιβιώνουν χρόνια με αέρα. Ξαφνικά, σπάει τη σιγή του θανάτου μια κραυγή. Συναγερμός. Ωραία, μας την πέσαν οι Τούρκοι. Θα παίξουμε πάλι. Αυτό το νούμερο, μάς τόχουν κάνει ξανά, σκέφτεται. Οι γαλονάδες διασκεδάζουν τον άρρωστο ψυχισμό τους με τέτοια, δήθεν καψόνια. Ψυχαγωγούνται.
Πιο αφελές κι απ'το λύκο στα πρόβατα. Δεν αφήνει καν την ευχαρίστηση της έκπληξης την πρώτη φορά. Οι παλιοί, ως αλλιοί, για να τη σπάσουν στους ψάρακες, έρχονται και λένε το τέλος της ταινίας. Ο τάδε κάνει το τάδε καψόνι με το συναγερμό.
Σήμερα ο τάδε, έρχεται και φωνάζει συναγερμό για πυρκαγιά. Μπα, λέει μέσα του, έπαθε κρίση ευφυΐας ο Ραν Ταν Πλαν και άλλαξε σενάριο! Αλλά η κίνηση που υπάρχει γύρω, ένας σχετικός πανικός, που φαίνεται μεγαλύτερος όσο μεγαλώνουν και οι βαθμοί της ιεραρχίας, κάτι κινήσεις προς τις αποθήκες υλικού... μάλλον αλήθεια το λέει. Δεν είναι άξιος ούτε για μια καλή πλάκα ο άχρηστος.
Σε είκοσι λεπτά, Καναδέζες και ΡΕΟ, αδειάζουν καμμιά εκατονπενηνταριά φαντάρια, σ'ένα δάσος λίγο πάνω απ'τη Λουτρόπολη. Η γνωστή μυρουδιά του καμμένου πεύκου.
Εχει βρεθεί και στο παρελθόν σε πυρκαγιές. Οπου έβλεπε καπνό από μακριά, έτρεχε να δώσει ένα χεράκι. Ποιο απωθημένο τον έσπρωχνε κάθε φορά, ποτέ δε θα το μάθει. Δεν είναι για το δάσος αυτό καθεαυτό που νοιάζεται. Είναι για την καταστροφή του εργαλείου.
Είχε μια λογική στο θέμα που συχνά του είχε στοιχίσει την επίκριση των άλλων. "Το δάσος, έλεγε, δεν είναι τραγικό κι αν καεί. Η Φύση τα κάνει κι από μόνη της αυτά, για παιχνίδι. Και ίσως από ανάγκη της. Για ανανέωση. Ενα μικρό δάσος που και που να τής καίγεται, δεν τής καίγεται καρφί. Κι όπως η Φύση έχει άλλες κλίμακες από μας, στο χώρο και στο χρόνο, ούτε που θα το πάρει χαμπάρι. Εκείνο όμως που είναι τεράστιας σημασίας για μάς τους ανθρώπους, είναι ότι το δάσος είναι εργαλείο μας. Το χρησιμοποιούμε και σε μεγάλο βαθμό, εξαρτώμαστε απ'αυτό. Ενας μάστορης που δεν έχει εργαλεία, που κι αυτά που έχει δεν τα συντηρεί, δεν είναι μάστορης, είναι καραγκιόζης".
Τα εργαλεία. Τα θεωρούσε πάντα κάτι το ιερό. Το ανθρώπινο μυαλό, δοξάζεται, μέσω των εργαλείων του. Είχε μια ευλαβική σχέση με τα εργαλεία. Ολα τα εργαλεία. Και το δάσος, ήταν ένα.
Με κάτι κλαριά στα χέρια, τα φαντάρια, προσπαθούν να πλησιάσουν τις φλόγες. Πιο κάτω φαίνονται κάτι πυροσβέστες. Το πρόσωπο τους, μαύρο και κουρασμένο. "Είμαστε εδώ από τη νύχτα".
Είναι καμιά δεκαριά, το πολύ δεκαπέντε. Εχουν παλέψει ώρες με μια φωτιά, που τούς παίζει άσχημο παιχνίδι. Είναι λίγοι, κι αυτή δυνατή. Ανίκητη. Παντοδύναμη και παμφάγα. Ψάχνει το κάθε τόσο δα αεράκι, την πιο μικρή ριπή και βρίσκει το δρόμο της, πηδώντας από κλαρί σε κλαρί, σένα παιχνίδι βγαλμένο απ'την καρδιά της Φαντασίας.
Ο Βάγκνερ γεμίζει το κεφάλι του. Τα χάλκινα δονούν το περιβάλλον. Τα βιολιά και οι βιόλες, βάφουν τον ουρανό κόκκινο. Τα ξύλινα τραβούν στην ανατριχίλα, το ίσο της αγωνίας. Από το βάθος, μέσα σε μια δίοδο που μόνο ένα εξασκημένο αυτί θα δει ν'ανοίγεται, τα κρουστά στρώνουν ένα χαλί από βότσαλα, εδώ φαίνεται η μαστοριά των μεγάλων μουσικών, με μια κασκάντ που το ρολάρισμα της μπαγκέτας, με ακρίβεια χιλιοστού, φέρνει τον ήχο βήμα-βήμα πιο μπροστά στη σκηνή.
Η φωνή του Μαέστρου, πηδάει και βγαίνει πάνω κι απ'το κρεσέντο της ορχήστρας. "Πέστε κάτω Ρέεεε!"
Ισα που προλαβαίνει να δει, τον πανικό στα μάτια του υπολοχαγού. Πιτσιρδέλι κι αυτός, δυο χρόνια μικρότερός του, δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή του. Ισα που προλαβαίνει να δει τη σιλουέτα του κίτρινου άγγελου να διαγράφεται ανάμεσα στις κορφές των κλαριών. Ο ρόγχος του κορυφώθηκε και πέρασε μια τρίτη κάτω, για να δώσει αμέσως τόπο σε μια παράξενη σιωπή, που την μύρισε να κατεβαίνει από ψηλά. Ενα με το χώμα, δέχτηκε στην πλάτη ένα δυνατό παφλασμό.
Ο θαυμασμός που είχε αναπτύξει τόσα χρόνια για το Κανανταίρ, ερχόταν κατά κύριο λόγο από το παράξενο της αποστολής τους. Είναι φτιαγμένα για να σβήνουν φωτιές. Για τίποτε άλλο. Δεν είναι ένα αεροπλάνο που το πήραν και το μετέτρεψαν για να κάνει κακήν-κακώς, αυτή τη δουλειά. Είναι φτιαγμένα γι'αυτή και μόνο τη δουλειά. Εργαλεία δηλαδή. Τέλεια εργαλεία. Φτιαγμένα από ανώτερο ανθρώπινο νου. Μ'ένα συγκεκριμένο σκοπό. Και μετά, αυτός ο ήχος του μοτέρ. Μόνο το Κανανταίρ έχει αυτόν τον αργόστροφο ήχο. Τόσο οικείο και τόσο επιβλητικό μαζί. Οποτε τον ακούει από πολύ μακριά, βγαίνει να δει προς τα πού πάνε. "Φωτιά στη Βουλιαγμένη. Καίγεται η Σαλαμίνα." Το Κανανταίρ, δελτίο ειδήσεων πριν από όλα τα κανάλια.
"Μην κάθεστε εδώ, είναι επικίνδυνο, φύγετε". Ο επικεφαλής των πυροσβεστών στον υπολοχαγό. Κάποιες χαμηλόφωνες διαβουλεύσεις και αποφασίζεται η επιστροφή. Η φωτιά είναι γύρω, παντού. Η ζέστη, αυτή η ξερή ζέστη που κάνει τα μανίκια να μοιάζουν με σίδερο, έχει κιόλας στεγνώσει τους τόνους νερού που πότισαν τα ρούχα. Κάτι αστείες πετσέτες στο σβέρκο, ανάβουν περισσότερο τη ζέστη. Η θεωρία λέει ότι βρεγμένες, προστατεύουν από τη φωτιά. Η θεωρία των επιτελικών γραφείων, των γραφιάδων στρατιωτικών όμως, δεν λέει πού είναι η βρύση μέσα στο δάσος που καίγεται! Η ίδια που θέλει και το σιδερένιο κράνος, ιδανικό συμπλήρωμα. Η ίδια που νομίζει ότι σβήνω μια πυρκαγιά με μερικά παραλυμένα απ'το φόβο δεκαεφτάχρονα, είναι το ίδιο με το σβήνω το Zippo μου.
Με τα κλαριά, αυτός και τα πιτσιρίκια, προσπαθούν ν'ανοίξουν δρόμο μέσα απ'τις φλόγες. Σε λίγο, φαίνεται ο τοίχος ενός σπιτιού. Διακρίνει ένα χοντρό, με σορτσάκι, πλαστικές παντόφλες κι ενα τσιγάρο στο στόμα, να καταβρέχει τον κορμό ενός ψηλού πεύκου, με το λάστιχο που ποτίζει τα γεράνια. Η συμβία του, φέρνει από μέσα, μ'ένα πλαστικό κουβαδάκι, νερό, και το ρίχνει στα ξερόχορτα. Ενα μεγάλο κλαρί απ'το πεύκο, έτοιμο να πέσει στα κεραμίδια του σπιτιού. Κι ένα τσούρμο φαντάροι, κάθονται και χαζεύουν το θέαμα. Είναι το μόνο που μπορούν να προσφέρουν!
Επιστροφή με τα πόδια στη "μονάδα". Στο δρόμο, ήρωες τα παιδιά μας βλέπεις, οι κυράδες βγαίνουν μ΄ένα ποτήρι νερό, "α ναι αυτό ευχαρίστως, δεν είχαμε σταγόνα μαζί μας". Μερικοί τραινάρουν με κάτι κορίτσια, σίγουρα θα προσπαθήσουν να κλείσουν ραντεβουδάκι για καφετέρια, το βράδυ.
Ενα καλό ντους (το παγωμένο, εννοείται), τα ρούχα σχεδόν για πέταμα, φαΐ και ξάπλα. Εχει διάθεση να γράψει μια έκθεση του δημοτικού. "Εκδρομή στο δάσος".
Πάνω από είκοσι χρόνια έχουν περάσει απ'αυτή την πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. Η οποία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς λεπτομέρειες, δεκάδες φορές κάθε χρόνο. Με τους ίδιους ανεκπαίδευτους φαντάρους, με τους ίδιους ανοργάνωτους πυροσβέστες, με τους ίδιους ανόητους χοντρούς, με τα ίδια φλεγόμενα πεύκα που αγκαλιάζουν τις "περιουσίες" τους, που λέει και η τηλεόραση. Και πάνω απ' όλα, με την ίδια Φάτα Μοργκάνα, ανίκητη γόησσα φωτιά! Μόνο εκείνα τα κορίτσια έχουν αλλάξει. Τώρα, με την ποδιά της κουζίνας στην κοιλιά, κουβαλούν νερό στα κουβαδάκια.
Πρόνοια: Μπαμπινιώτης σ. 1485. Η εκ των προτέρων φροντίδα, που αποσκοπεί στην κάλυψη αναγκών ή/και την αντιμετώπιση κινδύνων. Από το προ + νους.
Προ: Μπαμπινιώτης σ. 1469. Συνθετικό που δηλώνει από πριν, εκ των προτέρων.
Νους: δεν τόχει!
Καληνύχτα σας
