Περνώντας σήμερα από του Αείποτε, είδα πως μιλούσε για τη χρήση της γλώσσας και στάθηκα να δω.
Τού έκανε εντύπωση ότι βρήκε μια επιγραφή... σωστή. Και, όχι χωρίς κάποια εύθυμη διάθεση, παράθεσε μερικές από τις κοτσάνες που άκουσε ή διάβασε πρόσφατα. Μ'άρεσε - γιατί έχει κάποια φίνα διαστροφή - το "Αποκαθιστούν Βλάβες".
Μ'έκανε να σκεφτώ. Είναι τελικά εύκολο να μάθει κανείς την Ελληνική γλώσσα; Μάλλον όχι.
Γλώσσες πλούσιες και περίπλοκες - τα Ελληνικά πρέπει να'ναι στην κορυφή - δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνουν κτήμα των ανθρώπων που, έχοντας άλλες σκοτούρες στο κεφάλι τους, δεν το κυνηγάνε!
Για σκεφτείτε. Πότε μαθαίνουμε τη γλώσσα μας; Τα πρώτα βήματα στο σπίτι και μετά, για το τεχνικό της μέρος, στο σχολείο. Τελειώνοντας το σχολείο, υποτίθεται ότι είμαστε έτοιμοι. Υποτίθεται όμως.
Από τί εξαρτάται η γνώση μας, φεύγοντας από το σχολείο; Από τη θέληση μας να μάθουμε, από τη θέληση του δάσκαλου να μάς μάθει, από την δική του γνώση του αντικείμενου και λαστ μπατ νοτ ληστ, από τη δυσκολία του ίδιου του αντικείμενου.
Αρα, είναι παραπάνω από αναμενόμενο ότι, κρατώντας τις πρώτες παραμέτρους ίδιες, στο τέλος του σχολείου, τα αγγλάκια θα φτάνουν σε καλύτερο επίπεδο γνώσης της γλώσσας τους απ'ό,τι τα ελληνάκια της δικής τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα αγγλικά είναι άπειρα ευκολότερη γλώσσα από τα ελληνικά.
Και να μια εικόνα που μού ήρθε στο νου: όλοι λιγο-πολύ έχουμε κάποτε γρατζουνίσει μια κιθάρα. Πολλοί έχουν μια κιθάρα. Αρκετοί, ψιλοπαίζουν που και που για το κέφι τους. Λίγοι, το παιδεύουν και παίζουν καλά. Πολύ λιγότεροι, δουλεύουν συστηματικά, αποκτούν τα κότσια και γίνονται επαγγελματίες. Ακόμα λιγότεροι, δουλεύουν σκληρά και γίνονται γνωστοί κιθαρίστες. Ελάχιστοι, ζουν μόνο γι αυτό, απ'το πρωί μέχρι το βράδυ μελετούν και γίνονται σπουδαίοι κιθαρίστες. Δυο-τρεις έχουν και τον αέρα του πράγματος (ταλέντο το λένε) και μένουν στην ιστορία της κιθάρας.
Ολη αυτή η κλίμακα δείχνει ότι υπάρχει μια αρχή, μια μέση και μια κορυφή. Γιατί να μην συμβαίνει και με τη γλώσσα το ίδιο; Γιατί να μην συμβαίνει, αυτός που κάνει το λάθος, να βρίσκεται απλά σε κάποιο ενδιάμεσο σκαλί της κλίμακας; Πηγαίνοντας προς τα πάνω; Θα τού πούμε, στοπ, "δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς"; Μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί που είναι;
Υπάρχουν φυσικά οι επαγγελματίες της γλώσσας. Αλλά κι αυτοί, όπως και οι επαγγελματίες της κιθάρας, έχουν τους καλούς και τους κακούς τους. Να τους καταργήσουμε; Δε βγάζει πουθενά! Καλύτερα να τούς ζητάμε περισσότερα. Να κάνουν τη δουλειά τους πιο σωστά! Ούτε βέβαια έχουμε την απαίτηση, κάθε φορά που θα πρέπει να γραφτούν δυο λέξεις, να τρέχει να τις γράψει ο Μπαμπινιώτης.
Η άποψή μου είναι ότι δεν θάπρεπε να κατηγορούμε αυτούς που δεν καλοκατέουν τα ελληνικά. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν ασχολήθηκαν περισσότερο και αρκέστηκαν σ'αυτά που τούς έμαθε το σχολείο. Εμείς που νομίζουμε ότι ξέρουμε περισσότερα, ας κάνουμε μια προσπάθεια να τούς βοηθήσουμε. Εστω και για το δικό μας συμφέρον. Ομορφαίνει έτσι το περιβάλλον μας!
Σημείωση για να σάς προλάβω: θεωρώ την ειρωνεία (την ειρωνεία, όχι την κακεντρέχεια, μην μπερδευόμαστε), μέγιστο εκπαιδευτικό εργαλείο. Γνωστό εκ των αρχαιοτάτων χρόνων! Και το χρησιμοποιώ!
