Ο,τι και να μου λέτε, πια δεν αλλάζω άποψη. Είμαι αρκετά μεγάλος για να έχω μαζέψει όση γνώση και εμπειρία χρειάζεται, ώστε η άποψή μου να είναι και μελετημένη και κατασταλαγμένη. Ξαναλέω λοιπόν: στη σύγχρονη Ελλάδα, ουδέποτε υπήρξε κράτος. Μια παρέα μονάχα ερασιτεχνών της εξουσίας και μια μάζα άχρηστων που υποτίθεται ότι υπηρετούν το Δήμο, ενώ στην πραγματικότητα λεηλατούν το δημόσιο χρήμα. Κατά συνέπεια, ούτε οι κυβερνήτες κυβερνούν, ούτε οι υπάλληλοι υπηρετούν. Μόνο βάστα με να σε βαστώ. Και όσο η μάζα των άχρηστων μεγαλώνει, τόσο το σαπιοκάραβο βουλιάζει. Και καλά, μέχρι πρότινος, κάτι με τα "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" κάτι με τις συνδρομές των χαζοευρωπαίων που μας συντηρούσαν με τεχνητές αναπνοές, παραμυθιαζόμασταν και πηγαίναμε για ύπνο ήσυχοι. Αλλά τώρα εκεί που έφτασε το πράμα, δεν νομίζω ότι πάει άλλο.
Αλλά πείτε μου, ένας λαός που μπροστά στο γκρεμό εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι και ο πρώτος, που παρά την μνημειώδη βλακεία του ξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι και ο πιο ξύπνιος, που παρά την αστρονομική γαϊδουριά του εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι και ο πιο φιλότιμος, που παρά την απύθμενη τεμπελιά του εξακολουθεί να φαντάζεται ότι είναι και ο πιο μπιζνεσμαν που υπάρχει, τι είναι;
Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη: ένας κλινικά ηλίθιος είναι. Και τίποτε άλλο!
Το πρόβλημά μου είναι ότι αυτός ο ηλίθιος λαός, μού ρήμαξε τη χώρα μου. Κι αυτό δεν συγχωριέται με τίποτα!
