Ένα πρόβλημα που θεαματικά έχει αναδειχτεί αυτές τις μέρες είναι το πόσο τεράστια σημασία στην καθημερινή ζωή έχει η γλώσσα, η καλή γνώση της και η σωστή χρήση της. Όχι μόνο η υπερπλούσια και ακριβόλογη ελληνική γλώσσα, όποια γλώσσα. Και πόσο μακριά είναι ο ελληνικός λαός από το να μιλά σωστά και να καταλαβαίνει την ίδια του τη γλώσσα.
Έχουμε παρακολουθήσει όχι μόνο την κακοποίησή της από τους δεκάδες 'μορφωμένους' που βγαίνουν στην τηλεόραση να εκφράσουν τη γνώμη τους ή την γνώμη των αφεντικών τους, αλλά και την σκόπιμη στρέβλωσή της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν διάφοροι σκοποί.
Το μνημόνιο υπήρξε μια καλή αφορμή για να μάθουμε όλα τα πιθανά συνώνυμα της λέξης 'κατάργηση' και της λέξης 'αλλαγή'. Αλλά αυτό που με έχει εξοργίσει είναι ένα θέμα που θα είχε λήξει αυτοστιγμεί, αν απλά, ξέραμε ελληνικά!
Φωνάζουν, Βενιζέλοι και λοιποί συνοδοιπόροι, για Οικουμενική Κυβέρνηση. Έντεχνα, χρησιμοποιούν τον όρο 'Οικουμενική', για να δώσουν την εικόνα της ανάγκης μιας συμμετοχής όλων, άσχετα από ιδεολογικές ή άλλες διαφορές. Αλλά μαζί, ντύνουν και το θέμα με ένα φλου αρτιστίκ, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί το τέχνασμα.
Και ποιο είναι αυτό; Απλά το ότι θέλοντας να ενοχοποιήσουν το ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιούν τον όρο 'Οικουμενική Κυβέρνηση' και δηλώνουν ότι θεωρούν απαραίτητη τη συμμετοχή του σ'αυτή την κυβέρνηση. Ξέροντας ότι εκείνος δεν θέλει να συμμετέχει, λογαριάζουν να τού φορτώσουν την αποτυχία. Την ίδια ώρα όμως, αγνοούν ή καλύτερα, καλύπτουν πονηρά-πονηρά το ότι καθόλου δεν θεωρούν με τον ίδιο τρόπο απαραίτητη τη συμμετοχή των άλλων κομμάτων, ΚΚΕ, Ανεξ. Έλληνες, ακόμη και Χ.Α.! Διότι μια 'Οικουμενική Κυβέρνηση' περιλαμβάνει αναγκαστικά όλα τα κόμματα! Το τέχνασμα λοιπόν είναι ότι χρησιμοποιούν μια λέξη - οικουμενική - με μια έννοια εντελώς άλλη από την κανονική της. Και βασίζονται στην άγνοια, και αρκετά και στην αδιαφορία των Ελλήνων, ότι δεν θα υπάρξει αντίδραση.
Ποιος φταίει γι'αυτή την νοηματική ζούγκλα; Κατ'εμέ, οι 'διανοούμενοι' σε πρώτο λόγο. Αυτοί που τρέχουν να αρλουμπολογήσουν επί παντός επιστητού και, όταν έρθει η ώρα να κάνουν τη δουλειά τους, που είναι να ανεβάσουν την Παιδεία του λαού, τότε σφυρίζουν αδιάφορα. Είτε γιατί ούτε οι ίδιοι δεν είναι στο ύψος της αποστολής τους, είτε γιατί απλά, κάποιο άλλο περίεργο ρόλο παίζουν. Κατά συνέπεια, ένας λαός διαπαιδαγωγήθηκε να αρλουμπολογεί κι αυτός. Βόηθησαν και οι διάφοροι Κωστόπουλοι, με τη λογική της ελάχιστης προσπάθειας και του φανταχτερού life style και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Τί περίμενα από τους 'διανοούμενους'; (επιμένω στα εισαγωγικά). Να είναι συνέχεια στην πρώτη γραμμή, όλες αυτές τις μέρες που γίνεται αυτό το απίθανο πάρτυ στις πλάτες του λαού. Να είναι στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στα γραφτά, και να επιβλέπουν, να εξηγούν και να διαλύουν το νέφος της πονηριάς που έχει σκεπάσει τα πάντα. Πού είναι;
Φταίνε και οι δάσκαλοι. Διότι με τα ελληνικά που έμαθαν στα εκατομμύρια των μαθητών τους, δεν είναι σε θέση πια οι Έλληνες, να ξεχωρίσουν το άσπρο από το μαύρο, όταν πρόκειται για έννοιες που εκφράζονται μέσω της γλώσσας. Κι'έτσι, οι απατεώνες, βρίσκουν ευκαιρία να τού πουλάνε 'φύκια για μεταξωτές κορδέλλες'!
Οι δάσκαλοι. Τεράστια η ευθύνη τους. Με κορυφαίο, τον αρχιδάσκαλο της χώρας, που τυχαίνει αυτές τις μέρες να έχει και την εξουσία να επεμβαίνει, όπου χρειάζεται. Λέει λοιπόν ο κος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, που μάθαμε να το θεωρούμε τη Βίβλο της ελληνικής: "Οικουμενική Κυβέρνηση: η κυβέρνηση που συγκροτείται με τη συναίνεση ή συμμετοχή του συνόλου - ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ - των πολιτικών κομμάτων και μερίδων του Κοινοβουλίου και σχηματίζεται προκειμένου να αντιμετωπιστούν εκτάκτως κρίσιμα προβλήματα μιας χώρας".
Πού είναι λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας, πολιτικό πρόσωπο πλέον, να επέμβει και να σταματήσει την απάτη που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή, με θύμα τον αμαθή ελληνικό λαό, και με εργαλείο, χωρίς τη θέλησή της, την ταλαίπωρη ελληνική γλώσσα;
Οικουμενική σημαίνει, που συμμετέχουν όλοι. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν τη διαφήμιση, αυτοί που μιλάνε με εκφράσεις της μόδας. Αν ξέραμε ελληνικά, η κουβέντα θα είχε λήξει από την πρώτη στιγμή που έπεσε στο τραπέζι, και δεν θα τρέχαμε εδώ και μια βδομάδα σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του!
Στην Ελλάδα του 'έλα μωρέ και τί έγινε;', του 'δε βαριέσαι βρε αδερφέ', του 'πάμε μια βόλτα και άστους αυτούς να τα βρούνε', του ανόητου 'εγώ μωρέ θα φτιάξω τον κόσμο;', ζει ένας λαός που δεν είναι τίποτε περισσότερο από… άξιος της μοίρας του...
