Σας το λέω και να το ξέρετε. Στην Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια, έχουμε μπει σε νέο μεσαίωνα. Με κύριο υπεύθυνο, το φιλήσυχο μέσο "πολίτη".
Την υποκρισία των παπάδων δεν θα τη μάθουμε τώρα. Την έχει στιγματίσει η ελληνική κουλτούρα, αιώνες τώρα, με τις παροιμίες και τα δημοτικά τραγούδια.
Οι παπάδες ποτέ δεν τα πήγαν καλά μ'αυτό το λαό. Κι'ας προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν για το αντίθετο. Κηφηναριό ήταν και είναι κι αυτό το ξέρει ο κόσμος όλος. Και τους έχει εκεί που πρέπει. Η κυρά Μαρίκα που σταυροκοπιέται στην εκκλησιά, την ταλαίπωρη ζωή της κοιτάει να εξαγοράσει. Για το σχόριο το κάνει. Αντε να ζητήσει και καμιά χάρη. Απ'το θεό της όμως, όχι απ'τον παπά.
Αυτοί που χοροπηδάνε στις "συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας" του παπαδαριού είναι το "ποίμνιον". Η αγέλη, που θάλεγα εγώ. Αυτοί είναι οι ανεγκέφαλοι, που έτσι κι αλλιώς ζουν για να χοροπηδάνε. Σαν τη μαϊμού στο ντέφι. Ντρεσαρισμένοι είναι και ενεργούν κατά Παβλώφ. Τους είπαν "κακό αυτό", παπαγαλίζουν "κακό αυτό". Καμιά φορά, για να κάνουν τον καλό μαθητή, αντιδρούν και άνευ παραγγέλματος. Αλλά όπως δεν είναι της δουλειάς, το πράμα καταντάει κωμικό.
Σοκαρίστηκε λοιπόν ο άλλος, όταν έμαθε τι λεν τα δημώδη άσματα. Πού ζούσες τόσο καιρό εσύ λεβέντη μου; Στη γυάλα σε φύλαγαν; Τώρα πρωτάκουσες τα τραγούδια της πατρίδας σου;
Κοκκίνισε το παιδί από ντροπή. Και μαζί του κι ο… αρχηγός! Για ένα "γαμώ"; Βρε αη…
Γεια σου Δόμνα λεβέντισσα! Κράτα καλά το φανάρι που σ'αφήνω. Και φέγγε μη μας φάνε τα σκοτάδια.
Σε φιλώ, ο παππούς σου Αριστοφάνης.
