Πιτσιρικάδες, διάολοι στο σχολείο, συχνά οργανώναμε ομαδικές σκανταλιές. Να κάνουμε φασαρία στη γαλλικού ή να πετάμε χαρτάκια την ώρα των θρησκευτικών και τέτοια. Μικρές παιδικές αθώες μαλακίες, που όμως είναι απαραίτητες, απόδειξη της ψυχικής ισορροπίας των παιδιών!
Κι ενώ στο διάλειμμα όλα ήταν συμφωνημένα, την ώρα της επίθεσης, πάντα ο χέστης, ο γλύφτης και ο "σοβαρός", τραβιόντουσαν πίσω. Αφήνοντας εκτεθειμένους τους τρεις ή τους δύο ή και τον έναν ακόμη, που δεν προλάβαιναν να καλυφτούν. Το έγκλημα τιμωρείτο αυτοστιγμεί με τον τιμητικό τίτλο του κωλόπαιδου. Στο δε επόμενο διάλειμμα τα πράγματα έμπαιναν στη θέση τους δεόντως, αλλά...
Εχοντας σχέση με την παιδαγωγική, όσο και η γιαγιά μου με τα αλεξίπτωτα, οι δάσκαλοι της εποχής, ξεσπούσαν με βία στους μικρούς "ταραξίες", όπως τους αποκαλούσαν. Και για κάποιους λόγους που με έκαναν περισσότερο εκτεθειμένο από άλλους, βρέθηκα στην πολύ ευχάριστη θέση να επισκεφτώ το γραφείο του διευθυντή, πάνω από τη μια φορά που η περιέργεια θα απαιτούσε!
Αργότερα στην ενήλικη ζωή, κι ενώ τότε φανταζόμουν ότι αυτή την ξεφτίλα συμπεριφορά θα την έδιωχναν από πάνω τους με τα χρόνια, έκπληκτος διαπίστωσα ότι τα κωλόπαιδα του σχολείου, εξακολούθησαν να είναι κωλόπαιδα και στην έξω κοινωνία. Και θαρρείς ότι όσο τα ζόρια γίνονταν περισσότερα, τόσο ευκολότερες ήταν για αυτούς και οι δικαιολογίες για κωλοπαιδιές!
Να πω τι αισθήματα τρέφω για τα κωλόπαιδα; Να μην πέφτουμε και στα αυτονόητα τώρα, ε; Αλλά κι αυτοί βρε παιδί μου, δεν μ'αφήνουν να ησυχάσω. Να πάλι είπαμε εδώ με την παρέα, να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, τρέξαν τα κωλόπαιδα να τραβήξουν την ουρίτσα τους. Το έστριψαν α-λά γαλλικά.
- Εγώ... ξέρετε... πρέπει να πηγαίνω, έχω το φαΐ στη φωτιά...
