Κοίτα το το βλαστάρι σου. Το μεγάλωσες στα πούπουλα. Στα χάδια, στα όπα-όπα. Να μην τού λείψει στάλα από τη δηλητηριώδη μητρική σου αγάπη. Να μη σού πούνε τίποτε κακό για το καμάρι σου. Το παλικάρι σου. Τον έκανες ένα Χαλβά Φαρσάλων, ένα μουλιάπα, έναν ανίκανο να κάνει κάτι στη ζωή του.
Τα κορίτσια στη γειτονιά τον έπερναν πάντα στο ψιλό. Δεν ήξερε να βάλει δέκα λέξεις στη σειρά. Θύμωνες και φώναζες πως το παιδί σου είναι άντρας. Κι όχι φλωράκι, όπως τον γιουχάϊζαν τ'άλλα παιδιά στο σχολείο. Λες ότι αυτό έφταιγε που δεν πήγε μπροστά στα γράμματα. Ναι, ναι, σωστά! Αυτό έφταιγε, ποτέ εσύ.
Και το καμάρωσες όταν ήρθε και σούπε πως, τώρα μάνα, έγινε άντρας και θα πάει εκεί που οι άντρες ανήκουν. Οι ζόρικοι, οι αληθινοί, οι σκληροί! Θα πάει λέει, στα ΜΑΤ! Και συ φούσκωσες σαν το παγώνι που το σπλάχνο σου έγινε κάτι! Λες και ό,τι κι αν γινόταν, δεν θάταν κι αυτό... κάτι!
Κοίτα τον τώρα! Μια γυναικούλα, ταμπουρωμένος μέσα στις στολές και τις προστασίες για τα τετοιάκια του (τι την χρειάζεται αλήθεια;), κράνη, μάσκες, περικνημίδες, μπας και του κάνουνε κανένα βαβά τα παλιόπαιδα, κοίτα τον τι παλικαρίσια, τι αντρίκια που βαράει με τον κόπανο, το γυμνό ξαδέρφι του!
Κοίτα τον και καμάρωσε, για το τι χρήσιμο στην κοινωνία άνθρωπο, έφτιαξες, Μαλακισμένη Ελληνίδα Μάνα!
Και συ, αγόρι, κορίτσι, που δουλεύεις, που σπουδάζεις, που τραβιέσαι κάτι να φτιάξεις, κοίτα τον άχρηστο αδερφό σου και ικανοποιήσου με τη θέση του!
Και συ άχαρη γκομενίτσα, που μόνο σαχλά όνειρα ξέρεις να πλέκεις στον παραμυθένιο κόσμο που ζεις, κοίτα τον φλούφλη άντρα των ονείρων σου. Και βγες μετά στη γειτονιά να καμαρώσεις!
Και συ πρωθυπουργέ, κοίτα τα δεκανίκια που σε κρατάνε στη σάπια θέση σου!
Και συ, Μαλάκα Ελληνικέ Λαέ, που ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις από τις μαλακίες σου! Κοίτα λοιπόν τι έφτιαξες με την ανεκτικότητά σου! Και περίμενε τη συνέχεια!
Αγοράκι, άμα πέσω ποτέ κατά λάθος στο δρόμο σου, να ξέρεις, εγώ ο γέρος, δε θα το βάλω στα πόδια. Μόνο ένα λεπτό να μού δώσεις, να τα βγάλω όλα, να μείνω με το σώβρακο! Κι ας είσαι εσύ με τα σιδερικά σου. Δε μού κάνεις καμιά εντύπωση. Μόνο πρόσεχε γιατί εγώ έχω γυμνά χέρια! Και ένα όραμα στο κεφάλι, που θες να μού το ρημάξεις! Κι εκεί δεν αστειεύομαι! Καθόλου!
