Και ενώ η μπλογκόσφαιρα είναι έτοιμη να εκραγεί από την υπόθεση της απαράδεκτης σύλληψης του σαϊτάρχη του blogme.gr, υπόθεσης που δείχνει ότι η ελευθερία του λόγου δεν είναι κάτι το παγιωμένο, ότι όλα μπορούν να συμβούν την οποιαδήποτε στιγμή, οι εφημερίδες αρμενάνε στα πέλαγα.
Στο ρόλο της φρεγάτας, αυτή τη φορά, η (τι ειρωνεία!) Ελευθεροτυπία.
Από καταπληκτική σύμπτωση (είναι όντως;), το άρθρο της έχει τίτλο "Οι Ελληνες έχουν δικαίωμα να γράφουν ελευθέρως".
Αναφέρεται σε κάποια γραπτά της εποχής της επανάστασης του '21. Σκόπιμα δεν αναφέρω ούτε έντυπο ούτε συγγραφέα, δεν είναι το θέμα μου και δεν μ'ενδιαφέρει εδώ αυτό. Είναι μια φράση που μού τράβηξε την προσοχή. Απ'αυτές που κατά χιλιάδες έχουμε ακούσει, διαβάσει και ίσως και γράψει και 'μεις οι ίδιοι. Και που συνηθίσαμε να προσπερνάμε μηχανικά, σαν ανώδυνες. Αυτές οι φράσεις που σιγά-σιγά διαμορφώνουν τη σκέψη μας, την κουλτούρα μας και που κάποιες απ'αυτές έχουν πολύ συνεισφέρει, στο να γίνουμε δεκτικοί σ'ένα σωρό απαράδεκτα φαινόμενα.
"Ποτέ έθνος δεν είναι ελεύθερον αν δεν έχη την άδειαν από τους Νόμους να λέγη, να παρασταίνη, να γράφη και να τυπώνη ό,τι έχει εις τον νουν του"
Να έχει
την άδεια από τους νόμους!
Να έχει την άδεια από τους νόμους! Τα πάνω-κάτω δηλαδή! Κι εγώ που νόμιζα ότι οι νόμοι υπάρχουν για ν΄απαγορεύουν αυτά που δεν μπορούν να γίνουν. Κι όχι να επιτρέπουν αυτά που γίνονται!
Με πειράζει που τότε, η σημερινή Ελλάδα εδραίωσε την ύπαρξή της σε τόσο ανελεύθερη, σε τόσο παραδομένη, σε τόσο δουλοπρεπή θεώρηση των πραγμάτων.
Με πειράζει που λογικό και ορθό θεωρήθηκε το να υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που να κανονίζει τους νόμους και αυτοί μάς επιτρέπουν το άλφα ή το βήτα.
Με πειράζει που θεωρούμε φυσικό να υπάρχουν αφεντικά και μεις να είμαστε οι υπήκοοι.
Με πειράζει που δεχτήκαμε, αυτό το έκτρωμα, εντελώς υβριστικά, να το λέμε "Δημοκρατία"!
Με πειράζει που, για ό,τι μας πέφτει στο κεφάλι, αρνούμαστε να δεχτούμε ότι η αιτία του έχει τις ρίζες του σ'όλα αυτά τα προηγούμενα!
Αφιερωμένο - μέρα πούναι - σ'ένα λαό που αναπνέει με το "έλα μωρέ και τι έγινε;". Που αυνανίζεται με ιδέες όπως το μεγαλείο του, το παρελθόν του, ο ηρωισμός του, η περηφάνια του, το φιλότιμό του, η καπατσοσύνη του, η μαγκιά του! Κι όλα αυτά, με κατεβασμένα τα βρακιά!
