Αρκετές φορές έχω γράψει για την ενημέρωση που υπάρχει στην Ελλάδα. Αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση - χάλι, που επικρατεί στο χώρο του τύπου και της δημοσιογραφίας. Βλέπετε, μόλις γύρισα από τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και είμαι αρκετά κουρδισμένος.
Και το περιεχόμενο και η φόρμα, δεν παύουν να υφίστανται τα πάνδεινα, στα χέρια απαίδευτων που για λίγα ψίχουλα και πολλές υποσχέσεις, φαντάζονται ότι σταδιοδρομούν στα συγκροτήματα. Ενώ το μόνο που κάνουν είναι να τρέφουν το θεριό στην ακατάσχετη λαιμαργία του. Σε λίγα χρόνια, στυμμένοι μέχρι το μεδούλι και με το μάτι απλανές, καταλήγουν οι περισσότεροι, μετά τη χλιδάτη περίοδο των σχέσεων, των μπαρ, των ταξιδιών και της γκλαμούρας, σε κάποια θέση του δημόσιου πάρκινγκ - καλή όμως, ως επί το πλείστον, για να πάρει τη θέση τους στον ονειρεμένο χώρο της δημοσιογραφίας, η καινούρια φουρνιά των φτηνών φωτεινών παντογνωστών.
Από την άλλη, οι επιχειρήσεις του Τύπου, ό,τιδήποτε άλλο μπορούν να ισχυριστούν, εκτός από το ότι ενδιαφέρονται να δώσουν σωστή, έγκυρη και αξιόλογη πληροφόρηση. Ετσι βαφτίζουν με βαρύγδουπους δημοσιογραφικούς τίτλους, στρατιές ολόκληρες από απόφοιτους τσαντηροσχολών, που προσλαμβάνουν με μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης τους, την ταχύτητα της πληκτρολόγησης. Γιατί το μόνο που μετράει είναι να γεμίσουν οι εκατοντάδες πλέον σελίδες των εντύπων.
Μιας και σήμερα, τα έντυπα ο ταλαίπωρος αναγνώστης, τα αγοράζει με το κιλό! Χωρίς να έχει σχεδόν ποτέ το χρόνο να διαβάσει έστω και τα μισό από το περιεχόμενο. Δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι ότι έχει την αίσθηση ότι αγόρασε ικανοποιητική ποσότητα για τα λεφτά που έδωσε. Μια εφημερίδα σήμερα, μαζί με τα παρελκόμενα, ξεπερνάει το κιλό. Πού είναι σχεδόν πάντα, ένα κιλό ανοησίες, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες και αυτοσχέδιες ιστορίες. Γραμμένα σε μια γλώσσα που δείχνει την καταπληκτική δουλειά που κάνει μια άλλη μεγάλη πληγή της χώρας, το σχολείο.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο μόνος που μπορεί να θεωρηθεί κύριος υπεύθυνος γι'αυτό το κατάντημα, είναι ο ίδιος ο αναγνώστης. Κι αυτό, γιατί είναι ο μόνος που έχει στα χέρια του το όπλο. Την αποχή! Οι άλλοι απλά κάνουν τη δουλειά τους. Αφού υπάρχει ζήτηση, θα υπάρχει και το εμπόρευμα.
Μην αγοράζετε τις κωλοφυλλάδες και θα δείτε για πότε ανεβαίνει η ποιότητα. Αλλά αν τις αγοράζετε, δεν έχετε το δικαίωμα να γκρινιάζετε για την κακή τους ποιότητα! Είναι απλό!
Μού τυχαίνει συχνά να πέφτω πάνω σε αρλούμπες μεγάλης ολκής, διαβάζοντας κείμενα στα ελληνικά έντυπα. Οταν συμβαίνει για κάποιο λόγο, να γνωρίζω το αντικείμενο από κοντά, βρίσκω διασκεδαστικό (αν και δεν θάπρεπε) να διαβάζω τις απίθανες ανακρίβειες που αραδιάζουν με την μεγαλύτερη ευκολία και έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης, αυτοί οι αστοιχείωτοι που αποκαλούν εαυτούς, δημοσιογράφους.
Το κακό που γίνεται σ'αυτή την περίπτωση είναι ότι, διαβάζοντας κάτι στην εφημερίδα, ο κόσμος το πιστεύει σα σωστό, αφού, δεν γίνεται, ο δημοσιογράφος ξέρει. Αργότερα, το παίρνει ένας άλλος παρόμοιος και το βάζει κι αυτός στη φυλλάδα του κι έτσι σιγά σιγά και με την επανάληψη, γίνεται κοινή αντίληψη. Ετσι οι Ελληνες καταλήγουν να έχουν αλλ'αντ'άλλων γνώση και άποψη για πολλά πράγματα. Ετσι δημιουργούνται μύθοι. Με τέτοια γνώση και πληροφόρηση, στην Ελλάδα παίρνουμε αποφάσεις!
Δεν θα ξεχάσω εκεί στη δεκαετία του '70 ένα εντελώς φαιδρό που είχε γράψει εκείνος ο απίθανος, ο Κυριάκος Διακογιάννης. Ελεγε λοιπόν κάπου ότι το Laser, είναι εφεύρεση ενός Ελβετού φυσικού με το ίδιο όνομα! Οχι μόνο αυτή την απιθανότητα την έβγαλε απ'την κούτρα του, αλλά το κείμενό του πέρασε από τουλάχιστον καμιά δεκαριά χέρια και μάτια πριν τυπωθεί, χωρίς κανείς τους ν'αναρωτηθεί αν στέκει κάτι τέτοιο!
Για να μην πω και την περίπτωση της καθαρής σκοπιμότητας, αλλά αυτό είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο στην παγκόσμια δημοσιογραφία. Οποιον Ελληνα να ρωτήσετε, θα σάς πει ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο της Ελλάδας. Αλλά και όποιον Τούρκο να ρωτήσετε, θα σάς πει κι εκείνος με τη σειρά του ότι οι Ελληνες παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο της Τουρκίας!
Ετσι λοιπόν, μια γραμμή κρατάω απέναντι σ'όλα αυτά που διαβάζω, από'δω κι από'κει: επιφύλαξη και δυσπιστία!
Η μόνη μου ελπίδα πια, είναι τα blog. Εκεί, μακριά από σκοπιμότητες και αυθαιρεσίες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βάζουν το μικρό λιθαράκι τους στην μεγάλη υπόθεση της καλής πληροφόρησης, μπορεί να φτιάξουν μια τεράστια πηγή που ο καθένας θα έρχεται να πιει φρέσκο, δροσερό και καθαρό νερό. Είπα μπορεί. Δεν είπα ότι θα γίνει κιόλας, ε;
