Για μια ακόμη φορά, θα δείξουμε τα κανόνια μας. Για μια ακόμη φορά θα παρελάσουμε με τα βατραχοπέδιλα. Για μια ακόμη φορά τα μαθητάκια θα κουνάν' τα χέρια ψηλά στον αέρα, με λεβεντιά! Δεν στέκομαι στο γελοίο του θεάματος. Ετσι κι αλλιώς και οι πιο "σοβαρές" χώρες, τα ίδια κάνουν, στο λίγο πιο λαμέ.
Αυτό που μ'ενοχλεί είναι ότι μοιάζει νάχουμε κοιμηθεί απ'τη συνήθεια, να μην πιάνουμε το νόημα του πράγματος. Τι "γιορτάζουμε" στις 28 Οκτωβρίου; Το Οχι; Οχι βέβαια. Την έναρξη του πολέμου γιορτάζουμε. Εκεί που κάθε στοιχειωδώς λογικός λαός στην Ευρώπη γιορτάζει (ακόμα), το τέλος αυτού του πολέμου, εμείς, γιορτάζουμε την αρχή του!
Γιατί, σα γνήσιοι κόπανοι, καταφέραμε τότε και μόνο εμείς παρακαλώ, να μην τον τελειώσουμε αυτόν τον πόλεμο, να θέλουμε και παράταση. Ετσι λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα για γιορτές και για παράτες, τι ήθελες να γιορτάσουμε; Τον Εφιάλτη που φχαριστημένος από το γερμανικό, ήθελε να δοκιμάσει και το αγγλικό; Δε στέκει. Ετσι πατεντάραμε ένα "ηρωικό Οχι", νάχουμε κάτι να γιορτάζουμε κι εμείς (δεν θα μπω, εδώ στην κλασική διαμάχη, ποιος το είπε το Οχι, ο λαός ή ο Μεταξάς, δεν είναι αυτό, το θέμα μου εδώ).
Από τότε όμως, πέρασαν 65 χρόνια και τα πράγματα άλλαξαν. Τα πράγματα είναι για να αλλάζουν, έτσι κι αλλιώς. Πολλά άλλαξαν. Ξεχάσαμε τα άκομψα καπρίτσια των Ιταλών (προτιμάμε το ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, έστω κι αν εμείς δεν φτιάχνουμε Φερράρι), συγχωρήσαμε και τις αγαρμποσύνες των Γερμανών (για να τους δείξουμε τη μεγαλοψυχία μας μάλιστα, τρέξαμε μαζικά να τούς δώσουμε ένα χεράκι, στις φάμπρικές τους) και μπήκαμε στην ενωμένη Ευρώπη. Η τουλάχιστον, έτσι θέλουμε να λέμε.
Να είσαι στην Ευρώπη, σημαίνει ότι δεν γίνεται να τρώγεσαι με το γείτονά σου. Σημαίνει ότι, αν κάποτε, παλιά, τα είχαμε λίγο τσουγκρίσει, τώρα τα ξεχνάμε αυτά και κοιτάμε να πάμε μαζί μπροστά, τώρα μάλιστα που τα πράγματα είναι και ζόρικα. Και σημαίνει, πάνω απ'όλα ότι σταματάμε να τού θυμίζουμε κάθε τρις και λίγο, τι μαλακίες έκανε. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα! Φαντάζεστε τώρα που θα μπει και η Τουρκία, να μη χάνει την ευκαιρία να μας θυμίζει τις γελοιότητες των θερμόαιμων, που ήθελαν με τις παντόφλες, να φτάσουν στην Αγκυρα; (και μην μού πείτε ότι δεν ξέρετε, μόνο σχολείο πήγατε;). Τι δηλαδή, εμείς θα τους απαντάμε με τα της Σμύρνης; Γίνεται έτσι χωριό; Δε γίνεται!
Αφού αποφασίσαμε λοιπόν, να παίξουμε το παιχνίδι της "Ενωμένης Ευρώπης" κι αφού μάς βολεύει έτσι - τρώμε καλά γαρ, μην το ξεχνάμε - ας μην κάνουμε ζαβολιές. Δε με τσιγκλάς και δε σε τσιγκλάω. Μόνο έτσι γίνεται προκοπή. Αλλιώς, ας σηκωθούμε να φύγουμε, ας κλείσουμε και τα πορτοπαράθυρα, να ησυχάσουν κι όσοι φωνάζουν "έξω", τόσα χρόνια.
Αλλά και Ευρώπες και εικοστές ογδόες… πώς να το κάνουμε, δεν κολλάει!
