Κάθε που έρχονται εκλογές, οπουδήποτε πια στον κόσμο, φυτρώνουν ξαφνικά κι οι μάγοι. Ολοι έχουν σκοπό να εξαφανίσουν την Ανεργία. Αλλοι εκ του πονηρού, άλλοι από αφέλεια, όλοι όμως υπόσχονται αυτό που ξέρουν καλά ότι είναι αδύνατο να κάνουν. Να εξαφανίσουν την Ανεργία.
Η Ανεργία. Δεν είναι αρρώστια της εποχής, δεν είναι συμφορά που οφείλεται στην παγκοσμιοποίηση, δεν είναι αδιαφορία των σάπιων κυβερνήσεων κι όλες αυτές οι σαχλαμάρες που μάς πουλάνε οι πολιτικάντηδες και οι "ειδικοί" στα της οικονομίας. Είναι πρόγραμμα. Ετσι είναι προσχεδιασμένο να γίνει κι έτσι γίνεται. Η Ανεργία είναι μέρος του παιχνιδιού. Αδιάφορο πόσο θα στοιχίσει. Αδιάφορο πόσοι θα πεθάνουν απ'αυτό. Είναι απαραίτητο συστατικό στη συνταγή.
Και να χτυπιούνται κάτω όλοι τους, αυτό δεν θ'αλλάξει. Οσο ζει αυτό το σύστημα. Μετά... αλλά μετά, δε θα'μαστε εδώ. Ισως ούτε και τα παιδιά μας.
Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι, για το δικό τους το συμφέρον, για να πάρουν κι αυτοί κομμάτι απ'την τούρτα της εξουσίας, δείχνουν σαν υπεύθυνο για τη μιζέρια, τον ξένο! Που όχι μόνο δεν φταίει αυτός, αλλά είναι και το θύμα. Και να, ανεβαίνει η ξενοφοβία και να, ο ρατσισμός και δώστου, να κοιτάμε αλλού από κει που γίνεται στ'αλήθεια ο χαμός. Γιατί το κόλπο του ταχυδακτυλουργού είναι ακριβώς αυτό: να σού τραβήξει την προσοχή αλλού για να μη δεις την κομπίνα του!
Η Ανεργία είναι εδώ και θα μείνει! Και είναι δωράκι για όλους. Είτε εργάτες, είτε διευθυντάδες (αυτοί να δεις τι ετοιμόρροποι που είναι). Είτα δάσκαλοι του δημόσιου, είτε μανάβηδες της λαϊκής. Είτε γιατροί, είτε κουστουμάτοι εγκζέκιουτιβς. Ολοι θα πάρουμε, μη σπρώχνετε! Κι όσο πιο σίγουροι νοιώθουμε, τόσο πιο στα ανώμαλα θα προσγειωθούμε!
Και τι κάνουμε; Μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα; Περιμένοντας να κάνει το σύστημα τον κύκλο του; Περιμένοντας το θεριό να πεθάνει από μόνο του;
Οχι βέβαια! Γιατί καλό είναι να τού δώσουμε μια στο κεφάλι να πάει μια ώρα αρχύτερα, αλλά εμείς εν τω μεταξύ, έχουμε κοιλιά που φωνάζει. Και δεν μπορεί να περιμένει, το "καλύτερο" αύριο! Αρα λοιπόν, η λύση εδώ και τώρα είναι, ανασκουμπωνόμαστε από μόνοι μας και φτιάχνουμε τη δική μας πραγματικότητα. Το δικό μας κόσμο. Τη δική μας οικονομία.
Εχει αρχίσει χρόνια η προσπάθεια. Και πάει όλο και πιο μπροστά. Και σώζει όλο και περισσότερες ζωές. Δεν είναι μια οργάνωση. Δεν είναι μια κίνηση. Δεν είναι κάτι στημένο από πάνω. Ειναι χιλιάδες μικρές φωνές, που φέρνουν τον κόσμο κοντά, που δίνουν κουράγιο, που σκέφτονται έξυπνες, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες ιδέες. Μα που είναι; Μη σάς κάνει έκπληξη αν ανακαλύψετε ότι είναι πολύ κοντά σας. Οτι είναι στη διπλανή σας πόρτα ίσως. Οτι είναι, πάνω απ'όλα, μέσα σας! Εκεί είναι! Μην κάθεστε με δεμένα χέρια και θολωμένο μυαλό! Αντιδράστε!
Είχα την τιμή να με προσκαλέσουν σήμερα σ'ένα κοινόχρηστο blog. Μού έχει ξανασυμβεί. Τις άλλες φορές ευγενικά αρνήθηκα, όχι από ψηλομυτίαση, αλλά αντίθετα γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να προσφέρω πολλά. Σήμερα όμως η πρόσκληση ήταν διαφορετική. Και ναι μεν ξέρω ότι δεν μπορώ τίποτε το σπουδαίο, αλλά εδώ είναι η κάθε φωνή που χρειάζεται. Η κάθε φωνή είναι αποτελεσματική. Η κάθε φωνή είναι μια σάλπιγγα, για να πέσουνε τα τείχη. Και τη δική μου, δεν έχω δικαίωμα να την αρνηθώ.
Κάποια παιδιά, χτυπημένα λοιπόν από την "αρρώστια της εποχής", αποφάσισαν να αντιδράσουν. Να μην δουν μοιρολατρικά το πρόβλημά τους. Εστησαν ένα blog, "σκέψεις ανέργων" και ψάχνουν τις λύσεις. Τους έστειλα τη συνδρομή μου. Για την ώρα είναι μόνο δυο λόγια. Πάτε και σεις και δώστε ένα χεράκι. Δεν είναι το blog τους. Είναι το blog όλων μας!
Οχι μόνο σε καταλαβαίνω, σας καταλαβαίνω, αλλά αρρωσταίνω στην ιδέα του πόση ανθρώπινη δύναμη, πόσο μυαλό, πόση προσπάθεια πετιέται στα σκουπίδια, κάθε λεπτό που ένας άνθρωπος μένει χωρίς δουλειά. Κι αυτή είναι η πιο επείγουσα “οικολογία” που θάπρεπε να μάς απασχολεί όλους, όλους, όλους!
Για σένα είναι πολύ μεγαλύτερο το πρόβλημα, γιατί το ζεις σε πρώτο πρόσωπο, το ζόρι αυτό. Αλλά κι εγώ που δεν είμαι αμέσως στην ίδια θέση, κρέμομαι από σένα και την αδυναμία σου. Γιατί όσο δεν μπορείς ν’αγοράσεις το ψωμί που φτιάχνω, είμαι και γω άνεργος μαζί σου. Και με παρασύρεις στην κατρακύλα. Μαζί πρέπει να τη βρούμε τη λύση στο πρόβλημά σου, αλλιώς αν δειλιάσουμε, αν αδιαφορήσουμε ο ένας για τον άλλο, μαζί θα γκρεμιστούμε.
Ξέρεις, ο περίγυρός μου με βλέπει να ανήκω σε κείνους που ζούνε με μια δουλειά πολυτελείας. Είμαι λέει “ελεύθερος επαγγελματίας”. Τη μόνη ελευθερία που ένοιωσα στα τριάντα χρόνια που είμαι έτσι, είναι η ελευθερία του να πεθάνω απ’την πείνα. Είμαι και γω άνεργος κάθε δυο μέρες, κάθε τρείς, κάθε βδομάδα… Κι έχω ζήσει άπειρες φορές την ταπεινωτική τελετή του να σε κοιτάνε στα δόντια ανθρωπάκια της συμφοράς! Ξέρω καλύτερα από πολλούς, τι είναι να τραβάς το ζόρι της επόμενης ζητιανιάς. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να είσαι πουτάνα που σε ζυγίζουν και σού παζαρεύουν την τιμή σου.
Γι αυτό και γιατί τίποτε δεν μετράει παραπάνω, στη ρημάδα την κοινωνία που μάς ρίξανε, από το να κερδίζεις τη ζωή σου με αξιοπρέπεια, γιαυτό μαζί σου σε τούτο τον αγώνα που στήνεις. Μαζί σου να φωνάξουμε πως η δουλειά είναι δικαίωμα για όλους κι όχι ελεημοσύνη που πέφτει από τα ψηλά! Κι όσοι νομίζουν ότι αυτά δεν τους απασχολούν γιατί δεν έχουν τίποτε να φοβούνται, γιατί είναι εξασφαλισμένοι, ας ξέρουν ότι εκεί που φτάσαμε, κανείς μα κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Υποψήφιος άνεργος είναι ο καθένας που σήμερα έχει δουλειά. Ο καθένας!
