Να είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας. Το σκέφτομαι.
Είμαι περήφανος για κάτι που κατόρθωσα εγώ. Μόνος μου.
Είμαι περήφανος που κολυμπάω πιο γρήγορα απ'τον άλλο. Είμαι περήφανος για τον κήπο μου με τα σπάνια τριαντάφυλλα. Είμαι περήφανος για το Doctorat μου που είναι και μοναδικό. Αντε να είμαι περήφανος και για το παιδί μου που έγινε σπουδαίος άνθρωπος στην κοινωνία. Να πω ότι έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου.
Αλλα μπορώ να είμαι περήφανος σαν Ελληνας, επειδή η Πατουλίδου τρέχει πιο γρήγορα απ'τη Μπερνίκοβα; Γιατί; Εγώ έτρεξα; Εγώ κέρδισα; Η Πατουλίδου μπορεί να είναι περήφανη για ό,τι κατάφερε κι αυτό μόνο για όσο χρόνο είναι ακόμα μπροστά. Αμα την περάσει η Μπερνίκοβα, τέρμα και η περηφάνια. Μπορώ να είμαι περήφανος που η εθνική Ελλάδος ρήμαξε τους Πορτογάλλους; Γιατί; Εγώ κλώτσαγα; Εγώ το μόνο που έκανα είναι να πατάω το κουμπί του τηλεκουμάντου, κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Χαίρομαι όταν κατορθώνω κάτι, καμιά φορά μπορώ και νάμαι περήφανος, αν το αξίζει. Χαίρομαι ακόμα κι αν κάποιος άλλος κατορθώνει κάτι. Και μπράβο του αν αυτό που έφτιαξε, χρησιμεύει και στο σύνολο. Αλλά περήφανος μπορεί να είναι μόνο αυτός. Εγώ γιατί να περηφανεύομαι; Αυτό που μ'ενδιαφέρει είναι ότι κάποιος έκανε κάτι που ίσως να χρησιμεύσει και σε μένα, ή τέλος πάντων, στο σύνολο. Αν είναι Ελληνας ή Τούρκος ή Εσκιμώος, λίγο μ'ενδιαφέρει.
Η Ferrarri είναι χρόνια πρώτη ομάδα στην F1. Ωραία. Αλλά το αφεντικό είναι Γάλλος, ο τεχνικός διευθυντής είναι Αγγλος, οι πιλότοι Γερμανός και Βραζιλιάνος. Τα λάστιχα είναι γιαπωνέζικά. Το μόνο ιταλικό στην υπόθεση, είναι η μπογιά που τους προμηθεύει ο φίλος μου ο Μαρτσέλλο, από τη Μόντενα. Σκέψου που θα πάει η ομάδα, άμα αρχίσουν με τις περηφάνειες. Οι μόνοι περήφανοι - και άγρια μάλιστα - σ'αυτή την ιστορία είναι οι τρελο-ιταλοί. Αλλά ποιος τους πιάνει αυτούς τους αφιονισμένους;
Αν η Πατουλίδου είναι περήφανη, δεν βλέπω πως κληρονομώ κι εγώ την περηφάνια της, μόνο και μόνο επειδή έχω κοινό μαζί της το ότι είμαστε και οι δυο Ελληνες. Αν το πάρεις μέσω κοινών τόπων, τότε μια τουρκάλα δικαιούται πολύ περισσότερο να περηφανεύεται για το κατόρθωμα της Πατουλίδου. Εχει μ'εκείνη κάποιο κοινό στοιχείο πολύ πιο ισχυρό από ότι έχω εγώ. Είναι και οι δύο γυναίκες. Αν όμως βάλεις στο παιχνίδι τον George Bush, από πρώτη άποψη άσχετο με την Πατουλίδου, θα δεις ότι κι εκείνος έχει κάτι πανίσχυρο κοινό μ'αυτή, που του δίνει ίσως το δικαίωμα να περηφανεύεται. Είναι και οι δυο τους άνθρωποι. Αυτές οι παιδαριώδεις υπεραπλουστεύσεις είναι που οδηγούν στην ανοησία: η Πατουλίδου σήμερα είναι καλύτερη από την Μπερνίκοβα, άρα οι Ελληνες είναι καλύτεροι από τους Ρώσους, άρα και εγώ σαν Ελληνας είμαι καλύτερος από την Ρωσίδα Μπερνίκοβα. Κι'ας μη μπορώ να πάρω τα πόδια μου! Δεν πειράζει, με βολεύει όμως η θέαση αυτή των πραγμάτων στην ανασφάλειά μου. Αυτό που δεν μπορώ να πετύχω κατευθείαν και μόνος μου θα το πάρω από τα κατορθώματα των άλλων και θα καλύψω τις ελλείψεις μου. Μ'άλλα λόγια, όσο πιό ανίκανος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερη δόση περηφάνειας του χρειάζεται για να ντοπαριστεί.
Γιατί να είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας; Είναι προσωπική μου επιτυχία που είμαι Ελληνας; Κατά τύχη έγινε. Θα μπορούσα να είμαι ο,τιδήποτε άλλο. Αν ήμουν δηλαδή υ-βουά-ριέν, θάπρεπε να είμαι λιγότερο ή περισσότερο περήφανος; Η μήπως επειδή η Ελλάδα είναι σπουδαία χώρα, αυτόματα εγώ σαν Ελληνας είμαι σπουδαίος άνθρωπος; Και γιατί στο κάτω κάτω η Ελλάδα είναι σπουδαία χώρα; Επειδή σε κάποιο μακρινό παρελθόν έζησαν από δω κι από κει σπουδαίοι άνθρωποι; Αυτό συμβαίνει παντού και πάντοτε. Ξέρετε τι ζώα έζησαν στην Αθήνα την εποχή του Σωκράτη (του πρώτου Citoyen du Monde); Τι καθίκια ζούσαν γύρω απ'τον Περικλή; Τι άχρηστοι λυμαίνονταν τα πάντα, τη Βυζαντινή περίοδο; Τι προδότες ήταν γεμάτος ο τόπος την εποχή της τουρκοκρατίας; Τι συνεργάτες κολυμπούσαν στο χρήμα, στην κατοχή; Τι βλάκες ζουν αναμεσά μας και αναρριχώνται στη σημερινή κοινωνία; Οι ελάχιστοι αξιόλογοι άνθρωποι, που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν και που πάντα θα σκοτώνονται στο κουπί για να προχωρήσει το σαπιοκάραβό μας, φτάνουν για να χαρακτηριστεί μια χώρα σαν σπουδαία; Και γίνεται κοντά σ'αυτούς τους βασιλικούς, να ποτιστώ κι'εγώ, η γλάστρα;
