Εδώ στο Παρίσι μού δίνεται συχνά η ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους που δεν μιλούν και τα τέλεια ελληνικά. Είτε είναι παλιοί οικονομικοί μετανάστες, οπότε είναι φυσικό, έφυγαν απ'την Ελλάδα όχι με τα πιο βαριά μπαγκάζια από άποψης γλώσσας, είτε είναι παιδιά μεταναστών που έμαθαν κάτι ελληνικούλια απ'τους γονείς τους, αλλά σάτρα-πάτρα.
Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις την έκπληξη και ίσως και την προκατάληψη, θα καταλάβεις ότι απ'αυτούς τους ανθρώπους η ελληνική γλώσσα έχει πλουτιστεί τα μάλλα. Σε όλες τις εποχές. Αυτές οι ανταλλαγές λαών που πάντα ήταν η ειδικότητα των Ελλήνων είναι που έκαναν και τα ελληνικά να είναι απ'τις πλουσιότερες και ζωντανότερες γλώσσες.
Κι όταν σκέφτομαι αυτούς τους ψευτολόγιους, κι έχουμε στρατιές από δαύτους εδώ στο Παρίσι, που θέλουν να κρατήσουν λέει καθαρή την ελληνική γλώσσα! Ποιά γλώσσα βρε ανόητοι; Δεν καταλαβαίνετε ότι έτσι κι αλλιώς, όποια γλώσσα και να θέλετε να υποστηρίξετε, δεν είναι παρά μια φωτογραφία της στιγμής εκείνης. Ενα ενσταντανέ που λέμε, παρμένο σ'ένα χρόνο κι ένα τόπο της εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας. Που θα συνεχίσει να 'μολύνεται' και να 'κακοποιείται' ερήμην σας, γιατί έτσι της αρέσει. Για νάρθουν στο μέλλον κάποιοι τενεκέδες ιδεολογικοί απόγονοί σας, να φωνάζουν για τη διάσωση της γλώσσας. Αυτής, της δικής τους εποχής. Και το σκοινί, κορδόνι…
Είναι κακό πράμα η νοσταλγία, όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς νοσταλγείς.
Για να ξαναγυρίσω στους ανθρώπους του κάτω, που λέει κι ο απάνω Ραφαρέν. Απ'αυτούς ακούς συχνά την κοτσάνα. Αλλά καμιά φορά ακούς και κάτι ωραιότατες λέξεις που λες, πώς και δεν τόχα σκεφτεί νωρίτερα;
