Περνώντας από του Θοδωρή του Γούτα το blog , έπεσα πάνω στο post του που μίλαγε για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας . Εδινε μερικά στοιχεία και δυο κουβέντες σχετικά με το άθλιο αυτό φαινόμενο.
Παρ'όλο το τραγικό της υπόθεσης, δεν είναι μόνο αυτή η μορφή παιδικής εργασίας που υπάρχει. Εγραψα λοιπόν δυο λόγια στα σχόλιά του. Ιδού:
Κανένας δυτικός δεν είναι διατεθειμένος να ξαναγυρίσει στα πανάκριβα ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα και λοιπά καταναλωτικά! Κανένας! Αρα, ας αφήσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα!
Αντί να στήνουμε υποκριτικά πανηγύρια σαν κι αυτό - όλες οι παρόμοιες μέρες του, της, κατά κλπ..., δεν είναι παρά εμπορικά προϊόντα για κατανάλωση στις δυτικές αγορές - καλύτερα να κοιτάγαμε πρώτα το δικό μας το χάλι.
Ενα ανήλικο παιδί σε μια οποιαδήποτε "αναπτυγμένη" χώρα, δουλεύει κατά μέσο όρο, το διπλάσιο απ' ό,τι επιτρέπεται από το νόμο, να δουλέψει ένας ενήλικος. Και μάλιστα, απλήρωτα!
Και μη μού πείτε ότι σχολείο, φροντιστήρια, γλώσσες και ξέρω 'γω τι άλλο, δεν είναι δουλειά! Οτι είναι ευχαρίστηση και επένδυση για το μέλλον!
Οταν βλέπω την μμαμμά του κάθε ταλαίπωρου, να καμαρώνει που το αγγελούδι της κοιμάται στις 12 γιατί τούς βάζουν πολλά στο σχολείο - είναι καλό σχολείο βλέπετε, και τον μπαμπά να φουσκώνει από υπερηφάνεια όταν σού αραδιάζει τα απίστευτα ποσά που χαλάει στα "εκπαιδευτικά ιδρύματα", λέω, δε γίνεται, ζούμε σε πλανήτη ηλιθίων!
Υπάρχει αντίρρηση;
