Δημοκρατία: το κράτος του δήμου (του λαού δηλαδή). Ο δήμος κρατεί. Στα χρόνια των προπαππούδων μας, αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό αλήθεια (αρκεί να ορίσεις την έννοια "Δήμος¨, όπως σε βολεύει)! Αργότερα οι πονηράντζες άρχισαν να καλλιεργούν οφθαλμαπάτες και φτάνουμε στο σήμερα που το μόνο που κρατάει ο λαός είναι τη μύτη του - τόση δυνατή είναι η μπόχα της κλίκας των πολιτικάντηδων!
Αλλά ας ξανάρθουμε στη Δημο-κρατία. Για να κρατεί λοιπόν (όποιος τελοσπάντων κρατεί), προϋπόθεση είναι, να υπάρχει κάτι να κρατεί. Αυτό είναι εύκολο, είναι τα προς το ζην, κυρίως αγαθά, αλλά και μη υλικά, όπως π.χ. η εξουσία (άλλο πονεμένο κεφάλαιο). Δηλαδή τελικά, τα πάντα.
Η άλλη όμως βασική προϋπόθεση του να κρατεί, είναι το να υπάρχει λόγος να κρατεί. Δηλαδή, γιατί να κρατεί; Γιατί αυτά που κρατεί, πρώτον έχουν κάποια αξία και χρησιμότητα γι'αυτόν και δεύτερον (και εδώ είναι το κλειδί) διότι κάποιος άλλος θα ήθελε να κρατεί στη θέση του! Χρειάζεται να κρατεί, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει αντίπαλος, σφετεριστής. Πότε δεν θα χρειάζεται να κρατεί; Οταν δεν θα υπάρχει ο άλλος. Πώς δεν θα υπάρχει ο άλλος; Είτε τον εξοντώνει, είτε τον ενσωματώνει.
Για την εξόντωση, θα μιλήσουμε μετά. Η ενσωμάτωση. Οταν όλος, μα όλος ο κόσμος έχει έρθει απ'τη μεριά του "κρατώ", τότε πια δεν υπάρχει η απειλή, άρα δεν υπάρχει και λόγος να "κρατώ". Και όταν πεθάνει το "κρατώ", πάνε μαζί και όλα τα παράγωγά του, ακόμα και η Δημο-κρατία. Κατά συνέπεια, η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι υπόθεση του συνόλου, αλλά μέρους του συνόλου. Η Δημοκρατία προϋποθέτει αντίπαλο! Το πού μπαίνει ο κέρσορας, δίνει και το μέτρο της Δημοκρατίας, σε κάθε τόπο και κάθε στιγμή.
Ο άλλος τρόπος να γίνει ευκολότερο το "κρατείν", είναι η εξόντωση του άλλου που στραβοκοιτάει. Οταν είναι πολλοί οι εξοντωτές, λέμε ότι έχουμε "δημοκρατικές διαδικασίες", "λαϊκή ετυμηγορία" και τέτοια. Οταν είναι λίγοι, έως πολύ λίγοι, λέμε ότι έχουμε "κατάλυση της Δημοκρατίας". Ετσι κι αλλιώς, κάποιος πάντα την πατάει, δηλαδή.
Οταν είναι πολλοί οι που "κρατούν", οι μερίδες γίνονται πιο μικρές. Αρα συμφέρει, για να μεγαλώσουν οι μερίδες, να γίνουν πιο λίγοι (οι που "κρατούν"). Και όσο πιο λίγοι, τόσο πιο μεγάλες οι μερίδες. Αλλά τότε οι υπόλοιποι, που δεν έχουν πια μερίδες, μπορεί να ρίξουν και καρπαζιές. Ευτυχώς, υπάρχουν οι οφθαλμαπάτες. Σπουδαίο εργαλείο. Λένε λοιπόν οι λίγοι με τις μεγάλες μερίδες στους πολλούς με τις μικρές: "έχουμε Δημοκρατία". Και σου λέει ο πεινασμένος: "αφού είναι έτσι, άρα είμαι εγώ που κάνω κουμάντο, άρα καλώς έχουν τα πράγματα (διότι δεν μπορεί και να κάνω κουμάντο και να έχω λάθος!)".
Μαγικό πράγμα η Δημοκρατία!
