Σάς το έχω ξαναπεί: η ελληνική παροικία στο Παρίσι, δεν μοιάζει με καμιά άλλη.
Τι έχω σήμερα: ελληνική τηλεόραση! Αυτό που και ο κάθε πικραμένος σ'αυτή την παλιοζωή, έχει στο σπιτάκι του. Ερχεται το Σαββατόβραδο, βάζει την ΕΡΤ του, βλέπει με τα παιδάκια του την ελληνική ταινιούλα του, ξέρετε, Σταυρίδης, Αυλωνίτης, Παπαγιαννόπουλος, τέτοια. Πίνει και την καμιά μπυρίτσα του. Και πάει ευτυχισμένος για ύπνο. Την Κυριακή το μεσημέρι, τανά μανά. Ετσι μάλιστα!
Ε όχι κύριε. Εμάς δεν μάς αρέσει έτσι. Δεν είμαστε όποιοι κι όποιοι εμείς! Εμείς είμεθα Παριζιάνοι.
Διότι, αγαπητοί, πώς νομίζετε ότι θα ήταν το Παρίσι πρώτος τουριστικός προορισμός, έτσι, με τα πιάτα στα παράθυρα να κοιτάν σαν το χάνο τους ουρανούς. Γίνεται; Δεν γίνεται!
Ετσι λοιπόν και εφ'όσον (το καταλάβατε υποθέτω) υπάρχει αυστηρή απαγόρευση για κεραίες στο intra muros, ε δεν έχουμε πιάτο!
Καλά θα μού πείτε, εσύ μάς ζαλίζεις με την τιβή από τα εϊντιεσέλια, και τα κάμπουλα, και τα χιλιάδες κανάλια. Ε, δε θα το πιστέψετε!
Τόχουμε ψάξει το ζήτημα (φυσικά). Ηρθαμε σε επαφή και με τους οπερατέρ (έτσι τούς λένε εδώ τους προβάιντερ) και τι μάθαμε; Αυτοί, θέλουν να βάλουν ελληνική τηλεόραση. Θέλουν και παραθέλουν! Είναι τα ελληνικά κανάλια που δεν δέχονται! Για να μην χάσουν, λέει, τους συνδρομητές από τα δορυφορικά! Ποια συνδρομή βρε στουπιά! Αφού σάς λέμε, δεν μπορούμε να βάλουμε πιάτο! Τίποτε αυτοί. Και πρώτοι στην άρνηση η ΝΕΤ! Και να σκεφτείς ότι μπορεί να γίνει σε εντελώς τοπικό επίπεδο. Τεχνολογικά, έχουν τη δυνατότητα να βάλουν κανάλι, για μια μονάχα γειτονιά.
Βαράτε χωριανοί!
Πάω να κάνω ζάπινγκ. Εχω καμιά δεκαριά μαροκοαλγερινοτυνιζάνικα, 6-7 τούρκικα, βουλγάρικο, ρουμάνικο, άσε τα πολωνικά. Αυτά από τριτοκοσμικά, Τα άλλα δεν τα συζητάμε, έχει μιλιούνια. Κάτσε, θα δω Αλταζήρα, μπας και βάλει Μπιν Λαντεν. Κωμωδία είναι
