Δεν μπορώ να πω, κάτι μου έκανε εκείνο το Athens του Χουάν-Αντόνιο Σάμαρανγκ. Που δεν πρόλαβε να τελειώσει τη λέξη και καλύφτηκε από τις ενθουσιώδεις κραυγές των "νικητών".
Τις μέρες που ακολούθησαν, για μια ακόμα φορά ζήσαμε έντονη την περηφάνια και κυρίως την εθνική ενότητα. Ολοι κάτω από την επήρεια της νίκης, βλέπαμε έναν κοινό εχθρό. Ολους τους άλλους.
Δεν τους ονομάσαμε ποτέ, δεν φτάσαμε καν στο να καθορίσουμε το αν μιλάμε για λαούς, κυβερνήσεις, πρόσωπα συγκεκριμένα. Είναι απλώς οι άλλοι. Αυτοί που πάντα μας καταπίεσαν, που διαρκώς μας έχουν από κάτω, που φταίνε για όλα μας τα δεινά. Οι άλλοι.
Αλλά τώρα εμείς είμαστε επιτέλους οι νικητές. Και μάλιστα σε μια νίκη διαρκείας, παντοτινή. Και όλοι οι άλλοι θάναι για πάντα σκυμμένοι στα πόδια μας και θα μας προσκυνάνε. Και θα μας δοξάζουν, γιατί το αξίζουμε. Και μόνο εμείς. Γιατί όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί ήταν ακόμα πάνω στα δέντρα!
