Συνάντησα τυχαία προχτές, ένα κορίτσι από την Ελλάδα. Φοιτήτρια. Σπουδάζει κάτι απ'αυτά τα σύγχρονα, οικονομικά με μανατζεριλίκια και com και τέτοια! Στην κουβέντα που κάναμε, κάποια στιγμή λέει ότι έχει πλήρες και ακριβές πρόγραμμα για τα επόμενά της χρόνια. Σήμερα είναι εικοσιενός. Και στα τριάντα (όχι θα ήθελε, σίγουρα) θα: έχει πάρει δύο master, θα ζει σε ρετιρέ στη Νέα Υόρκη, θα έχει καλή δουλειά, θα βγάζει καλά λεφτά. Θα έχει παντρευτεί με τον ισπανό σαξοφωνίστα που έμενε απέναντί της, θα έχει δύο παιδιά, το αγόρι θα το λένε ... και το κορίτσι ... (μού είπε και τα ονόματα).
Δεν ήταν αστείο! Δεν τάλεγε όλα αυτά με διάθεση να κάνει κέφι! Οχι! Ηταν πολύ σοβαρή και πίστευε ακράδαντα ότι έτσι ακριβώς θα συμβούν τα πράγματα!
Την ρώτησα τι θα κάνει λοιπόν, μετά τα τριάντα. "Θα έχω την ησυχία μου και θα αράξω" μού απάντησε!
Αλλαξε η Ελλάδα, ε;
