Σήμερα το μεσημέρι, ήρθε ο Βασίλης με το combi του σχολείου, με πήρε και πήγαμε στο αεροδρόμιο.
Ανεβήκαμε στο Good-bye, στην ταράτσα πάνω από τη μεγάλη σάλα. Περιμέναμε τη Δόμνα να γυρίσει. Πέταγε Παρίσι σήμερα.
Περιμένοντάς την, ευκαιρία για χάζι σ'αυτές τις μαγικές μηχανές. Κάτω, εκεί, λίγα μέτρα μακριά μας. Κινούνται με το δικό τους απαλό τρόπο, οι Καραβέλλες, τα DC-8 και τα Τrident-Two. Κάπου κάπου, ένα απ'αυτά ξεμακραίνει, πηγαίνει πέεερα, όσο που ίσα το έβλεπες και μετά, με μια τρεχάλα, περνά μπροστά σου κι ανεβαίνει στον ουρανό. Ευθεία στην αρχή κι αμέσως μετά, γέρνει αριστερά κι παίρνει το δρόμο πάνω απ'τη θάλασσα, μέχρι να χαθεί, κουκιδίτσα στο μπλε του ουρανού.
Τα βλέπουμε και στο σινεμά, στα επίκαιρα. Χωρίς χρώμα βέβαια. Αλλά πάντα εκεί, μ'αυτούς τους κύκλους ζωγραφισμένους στην ουρά και γραμμένο, μ'εκείνα τα μπλε γερτά γράμματα με τις αγκίθες, ένα μεγάλο Olympic Airways! Και στο σπίτι, όταν ο καιρός γυρίζει νοτιάς και μπαίνουν απ'τη Σαλαμίνα, περνούν λίγες δεκάδες μέτρα πάνω απ'το κεφάλι μας. Προλαβαίνω να τα δω με τις ρόδες έξω, λίγο πριν χαθούν πίσω απ'τις πολυκατοικίες, στο Παλαιό Φάληρο.
Είμαστε σ'αυτό που μετά θα πούνε, "δε φέιμους σίξτιζ"...
Μερικά χρόνια μετά, ήταν η σειρά μου ν'αρχίσω τα ταξίδια με τα αγαπημένα μου αεροπλάνα. Με πιο συχνή διαδρομή το Παρίσι-Αθήνα. Και ήταν τόσο απλό! Τόσο εύκολο! Διάλεγα πάντα καλή θέση, προτιμούσα λίγο πίσω απ'τα φτερά - μού άρεσε να βλέπω τα παιχνίδια με τα flaps στο ανέβα-κατέβα, το αγαπημένο μου ήταν το reverse thrust με τη μύτη στο χώμα! Αλλά κι αν δεν έβρισκα θέση στην αρχή, πάντα βολευόταν το ζήτημα πιο μετά, υπήρχαν πάντα άδειες θέσεις να διαλέξεις.
Από τότε, δεν μπορώ πια να βρω πόσες φορές έχω κάνει αυτό το ίδιο ταξίδι. Τόσο συχνά που δεν είδα τα πράγματα ν'αλλάζουν.
Χτες Δευτέρα, έφευγε ο Νίκος με τη μικρή του για διακοπές. Είχε κλείσει το εισιτήριο, μήνες πριν. Από τους πρώτους. Κατάφερε να βρει ένα βολικό. Αλλά με την Alitialia. Και με στάση κάπου στην Ιταλία. Δεν έχω πείρα, έχω κάνει μόνο ένα Παρίσι-Ρώμη πριν από 20+ χρόνια, αλλά όλοι την κακολογούν. Υπάρχει μάλιστα κι ένα site που καταγράφει παράπονα και... μηνύσεις πελατών (όχι, δεν το δίνω). Είχε πάει και πέρυσι ο Νίκος με την ίδια και ταλαιπωρήθηκε πολύ. Τον παράτησαν στο Μιλάνο μια νύχτα γιατί είχαν υπεράριθμους στην πτήση για Θεσσαλονίκη. Φέτος θα έφευγε μέσω άλλης ιταλικής πόλης, αλλά ποιας δεν τού είπαν, θα το μάθαινε στο αεροδρόμιο! Δώδεκα ώρες ταξίδι!
Σήμερα, ήρθε η Ελένη απ'την Αθήνα. Πηγαίνει στην Ιαπωνία. Αθήνα-Τόκιο μέσω Παρισιού! Με Air France. "Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στην Ολυμπιακή" μού λέει. "Είναι ικανοί να μού βγάλουν μια απεργία στα καλά καθούμενα και να τρέχω να προλάβω την άλλη πτήση". Ηταν στο Παρίσι στις 9 το πρωί. Από το σπίτι της έφυγε στις 4!
Αρχισα να σκέφτομαι τα παλιά. Πώς ήταν τότε πριν 20 και 30 χρόνια. Πόσο εύκολο ήταν ένα τέτοιο Παρίσι-Αθήνα και κυρίως, πόσο άνετο. Τώρα, όλο γκρίνια και παράπονα ακούω απ'όλους. Τα εισιτήρια πανάκριβα, οι θέσεις δυσεύρετες, το σέρβις ελεεινό και ταλαιπωρία. Ενας στους δύο πηγαίνει με κάποια στάση. Γενεύη, Μόναχο ακόμα και Βουδαπέστη ακούς! Για να πας απ'το Παρίσι στην Αθήνα! Τρεις ωρίτσες δρόμο! Εχει αρχίσει να λέει κανείς ότι είναι πιο άνετο να πάς στην Ελλάδα με το αυτοκίνητο. Τουλάχιστον ο Βασίλης, το έκανε φέτος για πρώτη φορά με τα παιδιά και προχτές στο τηλέφωνο, ήταν ενθουσιασμένος! (εγώ για να πω την αλήθεια, το έχω κάνει τόσες φορές που κουράστηκα πιά, δεν το βρίσκω τόσο διασκεδαστικό όσο παλιά).
Δηλαδή, πάει το αεροπορικό ταξίδι; Αντί να γίνεται όλο και πιο προσιτό και φτηνό, γίνεται το αντίθετο; Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ'αυτό; Μέχρι κάποια μέρα να δούμε και το τέλος του αεροπλάνου;
