Βρέθηκα προ καιρού σε μια πόλη μιας ευρωπαϊκής χώρας, απ'εκείνες που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα, τρώμε και πίνουμε στην υγεία των κορόιδων.
Έφτασα Σάββατο βράδυ, μέσα σε μια αφόρητη ζέστη, όπως έχει καιρό τώρα και στο Παρίσι, και που με κάνει να λέω, πότε θα πάω στην Ελλάδα να δροσιστώ λιγάκι…
Κόσμος, χαμός στην κεντρική οδό. Να τα φαγητάδικά, να τα μπαρ, να οι σκηνές με τα ροκ-ν-ρολλ, να οι χοροί… και η μπύρα να τρέχει ποτάμι…
Κοντά ξημερώματα, ψόφιος και από το ταξίδι, άφησα το πλήθος που ακόμη "το έκαιγε" και πήγα να ξεραθώ. Αυτοί, ως γνήσιοι μεσόγειοι του βορρά, κράτησαν μέχρι το πρωί.
Το άλλο βράδυ, Κυριακή βράδυ, είπα να πάω μια βόλτα να δω το κλίμα με πιο ξεκούραστο μάτι.
Μπάααα! Ψυχή στους δρόμους. Με το ζόρι βρήκα ένα μαγαζί για φαΐ, στις 9 το βράδυ. Όλα κλειστά! Λες και δεν ήταν η ίδια πόλη.
Την επόμενη, τα ίδια και χειρότερα. Μια καμένη πίτσα στο καημένο μαγαζί ενός μουτρωμένου ιταλού μετανάστη - τον κράτησα βλέπεις άγρυπνο στις 10 το βράδυ… Το ίδιο και την επόμενη και την μεθεπόμενη…
Κάτι που μ'έβαλε σε σκέψεις. Άραγε, δεν έχουν καταλάβει λέξη από το νόημα της ζωής; Πώς είναι δυνατόν να τα δίνουν όλα μόνο μια φορά την εβδομάδα; Πως είναι δυνατόν να τούς φτάνει τόσο λίγο "τα ρίχνω έξω"; Πώς γίνεται να δουλεύουν με τόσο "δώστα όλα"; Και πότε περιμένουν άραγε για να ζήσουν; Δεν έχουν ανακαλύψει αυτοί οι άμοιροι, το κόλπο του ευ ζειν; Μα καλά, τίποτα δεν κατάλαβαν από το "meaning of life";
