Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες, το θέμα των δασκάλων και της απεργίας τους. Κι επειδή κι εγώ μια ζωή μέσα σ'αυτό το χώρο ζω, κοιτάω τα πράγματα λίγο πιο... από κοντά.
Δεν έχω δικαίωμα να έχω γνώμη για όλα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η (φυσική) απόσταση μου θα έκανε την όποια μου απόπειρα, τουλάχιστον γελοία. Μόνο γενικότητες και ό,τι ξέρω από ίδια πείρα. Ετσι περιορίζομαι σε γενική και εκ του μακρόθεν θεώρηση (πράγμα που εξασφαλίζει και σε σάς την ησυχία σας). Να όμως που, μετά από τόσο καιρό, είπα να πω κι εγώ την αποψάρα μου. Και βρήκα πρόσφορο θύμα, ένα post του Σίμου. (πάρτε χαρτί και μολύβι. Ο Σίμος πρέπει νάναι μαθηματικός!). Στο οποίο άφησα ένα σχόλιο. Και το οποίο μεταφέρω εδώ.
Είναι ανησυχητικό αυτό που συμβαίνει. Να έχουμε επιθέσεις μιας μερίδας επαγγελματιών εναντίον μιας άλλης. Η έστω το χώρισμα της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες ομάδες.
Οι κρατούντες (τουλάχιστον αυτοί που αξίζουν τον "τίτλο"), πάντοτε προμελετούν τα βήματά τους από διάφορες σκοπιές. Και μια απ'αυτές είναι το να μένει σταθερά ο λαός, διαιρεμένος. Οι μονόπλευρες παροχές είναι το πιο εγγυημένο εργαλείο, για να έχουν τους αποκάτω να τρώγονται μεταξύ τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι αυτό ακριβώς, η συντεχνιακή διαίρεση της "μάζας", είναι και το θεωρητικό ξεκίνημα του φασισμού!
Μια υγιής Κοινωνία θα έβαζε σαν πρώτο μέλημα τον στόχο κι όχι το μέσο. Θα έπρεπε να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για το αποτέλεσμα παρά για το κόστος του. Λίγο θα έπρεπε να μάς ενδιαφέρει το πόσο μάς στοιχίζει μια κατηγορία επαγγελματιών, αν η δουλειά τους βελτίωνε τη συνολική ποιότητα ζωής. Και κατά συνέπεια, βελτίωνε και την ποιότητα ζωής τού καθενός μας.
Στην περίπτωση των δασκάλων, αφού η δουλειά τους είναι να μάθουν τον κόσμο γράμματα, το ν'ανεβάσουν το μορφωτικό επίπεδο του λαού, το να δημιουργήσουν συνεπείς και σκεπτόμενους πολίτες, δεν έχουμε παρά να δούμε το αποτέλεσμα της. Και να τούς κρίνουμε απ'αυτό. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματία, για παράδειγμα στις εξετάσεις των μαθητών, ή στις εκκλησίες, ή μέσα στα μπλογκ, ή... στις πρόσφατες εκλογές!
