Με το έμπα του Δεκέμβρη, του δέκατου κατά το όνομα μήνα, αρχίζει και η τρελή πορεία προς τη νύχτα. Κάθε μέρα που περνά, νοιώθω όλο και πιο λίγο το φως. Ολο και πιο λίγη την ώρα που μ'αφήνει η φύση, ν'ασχοληθώ με τις δραστηριότητές μου. Δεν φαινόταν τόσο η έλλειψη, λίγο καιρό πριν γιατί, ταίριαζε κάπως με τις ώρες μου και τον ημερήσιο κύκλο μου. Ομως τώρα, το φως έχει γίνει πολύ λίγο. Τόσο που περνώ μεγάλο μέρος της ημέρας μου με τις λάμπες, με τον τεχνητό φωτισμό. Και όλο μέσα!
Και είναι αλήθεια, σε τέτοια εποχή, νύχτα απ'τις πέντε, κρύο έξω απ'τη λογική της ανθρώπινης ζωής, πού να τρέχεις, πού να ξοδεύεις ενέργεια, πού να μπαίνεις σε κίνδυνο, χωρίς λόγο.
Ετσι, φτιάχνω ένα ωραίο, ζεστό και φιλόξενο εσωτερικό και, για λίγο καιρό, μπαίνω κι εγώ στην χειμέρια νάρκη. Οπως σοφά έχουν επιλέξει τόσα και τόσα άλλα ζωντανά.
Περιμένω την εποχή αυτή με λαχτάρα. Φέρνει ένα σωρό από τα αγαπημένα μου. Φωτιά στο σπίτι, όμορφες στιγμές με ζεστό τσάι και κουβέντα, διάβασμα, γλυκιά μουσική και ύπνο. Πολύ ύπνο! Ακόμη κι εγώ ό λιτοΰπνωτος, καταφέρνω και κοιμάμαι κάμποσο αυτή την εποχή.
Αλλά βέβαια, όλα αυτά είναι ευχάριστα στην αρχή, πιο μετά όμως αρχίζουν και κάνουν πολύ έντονη την παρουσία τους. Τόσο έντονη που αρχίζω να αισθάνομαι βάρος. Σιγά-σιγά φεύγει το κέφι, έρχεται και παίρνει θέση η μελαγχολία, η μαυρίλα, η κατάθλιψη. Δεν θέλησα ποτέ να αφεθώ σε εύκολες λύσεις. Μόνο χειρότερα θα μπορούσαν να με κάνουν.
Είναι η Μέρα που φτιάχνει ο Ζωοδότης Ηλιος που κάνει το μέτρο. Που δίνει το ρυθμό. Στις 21, φρένο πια στο φάγωμά της. Δεν θα μικραίνει άλλο, από δω και μπρος. Μπαίνουμε στο χειμώνα, ναι - η φύση θέλει το χρόνο της ν'αντιδράσει - αλλά η μέρα για λίγο μένει σταθερή και μετά, από τις 25, μεγαλώνει, ξαναγεννιέται και μάς φέρνει πίσω τη ζωή μας!
Απο σήμερα, αρχίζει η εποχή της ζωής, της χαράς και της ελευθερίας. Στις 25 φεύγουν από πάνω μας τα βάρη, αυτά που μάς βασάνισαν τόσο καιρό και ξαναρχίζουμε, μόνοι μας πια και χωρίς δεκανίκια, να ζούμε. Να ζούμε! Να κάνουμε όνειρα! Να ερωτευόμαστε! Να περιμένουμε ακόμη και θαύματα! Να βρίσκουμε στο δρόμο μας όλα αυτά που μάς σπρώχνουν να ζήσουμε τη ζωή! Που μάς περιμένει γενναιόδωρη λίγο πιο κάτω.
Εδώ που ήρθα να μείνω, οι άνθρωποι γιορτάζουν αυτή τη μέρα από πολύ παλιά. Και αν και αλλού, προτίμησαν να ξεχάσουν το αληθινό της νόημα, διάλεξαν να την γεμίσουν με αφελείς ιστορίες για παιδιά, εδώ ακόμη και σήμερα, κρατούν το πανάρχαιο νόημά της και το ίδιο αρχαίο της όνομα! Noël τη λένε εδώ τη γιορτή, που σημαίνει Nouveau Soleil, Νέος Ηλιος!
Εστησα λοιπόν κι εγώ ένα τελεστικό, για μένα και την μικρή (!) μου οικογένεια, που όχι μόνο το τηρούμε με ευλάβεια, αλλά που μάς βοηθάει όλους να περνάμε αυτές τις χρονιάτικες Συμπληγάδες, με τις λιγότερες ζημιές. Μέρες ολάκερες κρατά η γιορτή. Στις 21 ξεπροβοδίζουμε τη μικρότερη μέρα. Της κουνάμε το μαντήλι και της ευχόμαστε καλό δρόμο. Θα την ξαναδούμε του χρόνου πια!
Ενα δέντρο που αυτή την εποχή μένει ξύπνιο, έρχεται να γεμίσει το χώρο που ζούμε. Η έντονη μυρωδιά του μάς θυμίζει όλες εκείνες που σε λίγους μήνες θα ξαναβρούμε στους περίπατούς μας. Εκείνες τις αξέχαστες πλούσιες στιγμές που μένουν στη μνήμη, μετά τη βόλτα στα λιβάδια και στα δάση.
Φωτιά θέλει η γιορτή μου. Περιμένοντας τη φωτιά που θα στείλει πάλι απλόχερα ο Ζωοδότης Ηλιος, να μάς ζεστάνει το μέσα μας, να μάς πλουτίσει το γύρω μας. Φωτιά συνέχεια και παντού. Τα τζάκια και τα κεριά θα παίξουν το ρόλο του σύμβολου, όσο το φως και η ζέστη θα έρχεται μόνο από τα δικά μας μέσα.
Και δώρα. Πολλά δώρα θα μάς φέρει η Ανοιξη. Να το θυμηθούμε αυτό, μια και η εποχή που πέρασε ήταν ισχνή και πολυέξοδη. Δώρα, που θα μάς επιτρέψουν να ξαναβρούμε τις δυνάμεις μας και να βάλουμε λίγο και στο ντουλάπι για τα επόμενα κρύα. Δώρα, δίνουμε κι εμείς στους εαυτούς μας αυτές τις μέρες, να θυμηθούμε ξανά πως είναι οι γεμάτοι μήνες που έρχονται!
