Εντάξει, σοκάρει ίσως η σκέψη μου αλλά θα την πω: καραμέλα έχει γίνει η φράση 'θα χάσουμε την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την εθνική μας κυριαρχία'. Όποιον πολιτικό και να ακούσεις, όποιο δημοσιογράφο και να διαβάσεις, "με 'τρόικα και λοιπές δυνάμεις', αυτός είναι ο κίνδυνος που παραμονεύει", σού λένε!
Για μια στιγμή! Πότε τα είχαμε όλα αυτά και δεν το έχω πάρει χαμπάρι;
Πότε είμασταν ελεύθεροι σαν πολίτες να αποφασίσουμε με καθαρές διαδικασίες, εμείς μόνοι μας για την ζωή μας; Κι όχι να μάς την κουμαντάρουν κάποιοι άλλοι, έστω και ΄λαοπρόβλητοι΄; Πότε κάποιοι μάς ρώτησαν για το πως θέλουμε να ζήσουμε;
Πότε είμασταν ανεξάρτητοι σαν χώρα να αποφασίσουμε μόνοι μας και συνολικά, με ποιούς θα είμαστε φίλοι;
Πότε είχαμε μόνοι μας τη δυνατότητα να ορίσουμε εμείς τα του πολιτεύματός που θέλουμε; Τα της διαχείρισης των οικονομικών μας; Τα του πλούτου της χώρας μας; Πότε;
Απ'όσο θυμάμαι και απ'όσο ξέρω, ποτέ!
Βασιλιάδες, δικτάτορες, πράκτορες, ξένοι και ντόπιοι υποκριτές, πάντα άλλοι μας τρέχανε. Για το καλό μας πάντα. Κι εμείς 'ανεξάρτητα και κυρίαρχα' τους επιλέγαμε να μάς αφεντέψουν. Όπως και 'ανεξάρτητα και κυρίαρχα', όταν μετά από λίγα χρόνια ανακαλύπταμε ότι δεν μάς άρεσαν, τούς τιμωρούσαμε με την 'αμείλικτη ψήφο μας'. Και φέρναμε στο κουμάντο, ποιό κουμάντο δηλαδή, στην αυτοδύναμη ασυδοσία εις βάρος της ζωής μας, τον επόμενο απόλυτο αφέντη της ζωής μας. Το επόμενο αφεντικό. Για μια απ'τα ίδια. Δεκάδες χρόνια τώρα, το ίδιο βιολί!
Πότε λοιπόν είχαμε 'την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την εθνική μας κυριαρχία'; Απ'όσο θυμάμαι και απ'όσο ξέρω, ποτέ!
Αρα, τί σκοτωνόμαστε τώρα να μη χάσουμε κάτι που ποτέ δεν είχαμε; Μήπως θάπρεπε, τουλάχιστον γι'αυτό το κεφάλαιο, να ξεκινήσουμε από την αρχή; Από το να την αποκτήσουμε πρώτα την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την εθνική μας κυριαρχία; Και κυρίως, την στοιχειώδη μας αξιοπρέπεια σαν λαός;
