Η Αθήνα μεγάλωσε ξαφνικά, δέχτηκε κάτι εκατομμύρια εσωτερικούς μετανάστες, από τον πόλεμο και μετά, που την έπνιξαν, την αποχρωμάτισαν, της άλλαξαν τα φώτα. Ο λαός της Αθήνας ένοιωσε να φεύγει η γη κάτω απ'τα πόδια του.
Κυβερνήσεις ανίκανων πέρασαν ουκ ολίγες. Και τη ζήλεψαν, την μίσησαν και όπου το μπόρεσαν, την ρήμαξαν! Χιλιάδες τα παραδείγματα. Από το αβέρτα-πάγκα χτίσιμο πολυκατοικίας στη δεκαετία του '50 (θυμάστε ποιος θείος έδωσε το σύνθημα της καταστροφής, δεν είναι;), μέχρι τους εγκληματίες της χούντας και το θάψιμο της παραλίας (γι αυτό και μόνο τούς άξιζαν ισόβια).
Ομως από κάτω, η Αθήνα του λαού της, η Αθήνα της γειτονιάς, ζει και αντιστέκεται! Και όχι μόνο, αλλά και κάνει κουμάντο. Και μεταφυτεύει στους καινούργιους τις παλιές συνήθειες.
Βγαίνουνε αποφάσεις ν'αλλάξουν τα ονόματα. Πλατείες, δρόμοι, ολόκληρες γειτονιές. Γράφουνε οι ταμπέλες, θέλει η γραφειοκρατία. Αλλά ο λαός της έτσι την ξέρει, έτσι την γουστάρει και έτσι συνεχίζει να την ζει! Κι ας διατάζουν τα υπουργεία. Οι Αθηναίοι κρατούν την παράδοση.
Ρωτήστε έναν Αθηναίο, ποια είναι η οδός 28ης Οκτωβρίου; Μάλλον δεν την ξέρει. Κι ας είναι γραμμένο 100 φορές, σ'όλη της τη διαδρομή. Πατησίων την έλεγαν, Πατησίων την λένε. Ακόμα και οι γραμμές των λεωφορείων, έτσι την ξέρουν.
Ελευθερίου Βενιζέλου στην Καλλιθέα, παρακαλώ, λέει ο ξένος στον ταξιτζή. Αυτός σταματάει στο περίπτερο να ρωτήσει. Για να μάθει ότι του ζητάνε τη Θησέως.
Η μήπως για παράδειγμα έχετε απαίτηση να σάς πουν πού είναι το "Ιλιον";
Η Αθήνα είναι μια πόλη που ζει σε πλήρη αρμονία με το πρόσφατο παρελθόν της. Και μπορείς να το δεις. Αρκεί να το ψάξεις.
Υ.Γ. Ευχαριστώ το Νίκο που με τον "Πύργο της Βασιλίσσης" μούδωσε την ιδέα για το post αυτό.
