Εχετε ίσως προσέξει το φαινόμενο της μοντέρνας εργαζόμενης μητέρας. Ισως μάλιστα, κάποιοι να το ζήτε και από κοντά. Αυτής που φεύγει πρωί-πρωί με το σινιέ ταγεράκι της, τα τακούνια και την ψυχή στο στόμα. Που περνάει τη μέρα της σε réunion και τηλεφωνήματα, στην agence de com που δουλεύει. Που διαβάζει στο μετρό το τελευταίο κομμάτι που έγραψε στο Marie-Claire μια παρόμοιά της, για το στρες της σύγχρονης εργαζόμενης γυναίκας. Που το στρες της αυτό έρχεται από τα 30 γραμμάρια που πήρε στους γοφούς στο πο του προϊστάμενου στο γραφείο και που βάζει σε κίνδυνο τη θέση της γιατί κινδυνεύει να βγει απ' τη νόρμα. Που χαλάει τα μισά λεφτά που βγάζει στις κοπέλες, να σέρνουν το σπλάχνο της απ'το σχολείο στην πισίνα κι από κει στο βιολί. Αυτήν που γυρνάει στο σπίτι στις 9 το βράδυ, για να δει το ζόμπι της να πηγαίνει για ύπνο, πριν χυθεί η ίδια στον καναπέ να δει Envoyé Spécial γιατί διάβασε στο Télérama καλή κριτική. Αυτήν που έρχεται το Σάββατο το πρωί στη réunion des parents με την παραφουσκωμένη ατζέντα να δει τη maîtresse, γιατί ο Lucas-Batiste της δείχνει κάποιες φεμπλές στις νότες. Μπρεφ, αυτήν που λέμε jeune femme dynamique, femme de carrière.
Ε λοιπόν, αυτή είναι που πολύ συχνά νοιώθει τύψεις γιατί ο Lucas-Batiste της παραπονιέται ότι δεν τη βλέπει ποτέ, γιατί κάποιες φορές σκέφτεται ότι θάπρεπε νάναι λίγο πιο κοντά του, ότι τελικά ίσως να φταίει κι εκείνη που δεν πάει και τόσο καλά στο σχολείο. Και ξέρετε τι κάνει τότε; Σταματάει την τρελή δουλειά και κάθεται λίγο πιο κοντά στο παιδί της, θα μου πείτε. Αμ, όχι! Ανοίγει το πορτοφόλι. Και να το καλύτερο σχολείο, να και δεύτερη κοπέλα, ξενόγλωσση τούτη, να και το πιάνο πάνω απ'το βιολί, να και δεύτερη PlayStation, η καινούργια, η slim και πάει λέγοντας…
Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβουμε την κατάληξη του ταλαίπωρου Lucas-Batiste; Ε;
Λοιπόν παιδιά, ξέρετε γιατί σας λέω όλη αυτή την ιστορία. Γιατί αισθάνομαι σαν Lucas-Batiste. Με το Ελληνικό Σχολείο.
- Θέλουμε σχολείο, με καλό και σωστό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο και ελκυστικό, για τα παιδιά μας, λέμε.
- Δεν ευκαιρώ ν'ασχοληθώ, απαντάει η μαμά. Εχω να πάω στην Ευρώπη, έχω να φτιάξω Ολυμπιακούς, έχω να λύσω το κουβάρι των υπουργών μου, έχω… και τι δεν έχω! Πάρτε 100.000€ το μήνα σε δασκάλους και μη με ζαλίζετε!
Καθόμαστε λοιπόν κι εμείς στη γωνιά μας και κλαίμε τη μοίρα μας. Μια φασουλάδα ζητάμε κι αυτή μας στέλνει φαγιάνς και χρυσά κουτάλια! Αλλά η πείνα μένει…
- Μαμάαα; Θα μου πάρεις Playstation;
